Onderzoek van het 'flashing object'

Even bijpraten

We moeten nodig even bijpraten want ik heb al een tijdje geen bericht geschreven. Dat komt zo, ik had een storing aan mijn ingebouwde wifi antenne en kon dus geen berichten uploaden naar mijn weblog. Gelukkig zit er nog garantie op mij en ben ik kosteloos gerepareerd (mooi he, die nieuwe zorgwet), er zat een draadje los bij mij en ik ben bang dat het niet het laatste draadje is dat aan mij loszit.

Allereerst begin ik een beetje uit mijn groeisprong te komen en ben ik ook niet meer zo'n boos appeltje maar weer meer een oogappeltje zoals het hoort. Wel ben ik door het consultatieburo opnieuw geprikt, het lijkt wel of er geen eind aan die gekkigheid komt. Je wordt als zuigeling gewoon misbruikt als een speldenkussen, ik heb in elk geval deze keer wel mijn ongenoegen duidelijk gemaakt aan de behandelende artsin (das dus een vrouwtjesdokter, nee niet een dokter alleen voor mevrouwen maar een mevrouw die dokter is, je moet zo op je woorden letten tegenwoordig), ze schrok er wel van toen ik haar bestraffend toe histe. Sorry, ik weet dat hissen niet echt een woord is maar dat deed ik nou eenmaal. Voor de rest vonden ze bij het buro dat ik goed op allerlei lijnen zat en netjes op het gemiddelde, alsof ik een gemiddelde baby ben, alsof er ergens op deze wereld een gemiddelde baby is. Luister consultanten, gemiddelde baby's bestaan alleen in jullie kleine bovenkamertjes en niet in de echte wereld, wij baby's zijn allemaal heel erg bijzonder, stuk voor stuk uniek, wij laten ons niet vangen in jullie stomme lijntjes of statistieken!

Met mijn eczeem gaat het niet zo goed, mama is wel druk op dieet en het is minder als eerst maar het verdwijnt nog niet helemaal. De jeuk is wel een stuk minder geworden en ik zie er wat beter uit maar het blijft tobben met mijn wangetjes. Mama's melk smaakt nog prima maar ze lijkt wel wat dunner nu mama op dieet is, zou dat nu magere melk zijn?

Door mijn laatste groeisprong is mijn wereld weer wat groter geworden en ik moet nu echt gaan werken aan het omrollen en kruipen zodat ik wat mobieler word. Steeds handiger ben ik met het oppakken van allerlei voorwerpen en het daarna met een min of meer vloeiende beweging naar mijn mond brengen. Sabbelen moet ik aan alles dat zich binnen mijn reikwijdte bevind en proeven natuurlijk. Het maakt mij niet uit of het pluche, plastic of levend materiaal is, zoals laatst een neus die onvoorzichtig te dichtbij kwam en ten prooi viel aan mijn mondje. Loulou de poes is nog niet binnen het bereik van mijn grijpgrage vingertjes gekomen maar ze wordt wat onvoorzichtiger dus vandaag of morgen grijp ik mijn kans.

Tijd voor mezelf heb ik ook af en toe nodig om de opgedane ervaringen op mijn gemak te verwerken (en om een weblog bij te houden natuurlijk). De laatste weken ben ik af en toe flink emotioneel, dan kan ik alleen maar huilen en wil ik alleen maar door mama getroost worden. De anderen zijn heus ook heel lief maar mama is wel de meest speciale, zij en ik zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en wij begrijpen elkaar ook helemaal. Dat laatste schijnt in een latere periode van mijn leven tijdelijk wat minder te worden maar dat kan ik me nu echt niet voorstellen.

Gisteren was mijn mama jarig, ze is een kerstmama, en dat hebben we uitgebreid gevierd net als kerstmis. Het lijkt wel alle dagen feest in deze tijd van het jaar en alle ooms en tantes, oma's en mijn grote vriend Casper zijn langsgeweest. Het was reuze gezellig maar af en toe net iets teveel voor mij. Ik ga nu weer een paar dagen rustig aan doen denk ik.

Zo, nu is iedereen weer een beetje op de hoogte van mijn doen en laten, als mijn wifi me niet in de steek laat komt er binnenkort weer een filmpje!

Kerstkaart

Mijn eigenste eigen kerstkaart, mooi he!

Boos appeltje

Al bijna vanaf mijn geboorte heb ik wel iets van uitslag ergens op mij, soms op mijn armen, soms op mijn romp, soms ergens anders en de laatste tijd op mijn wangen. Ik zie eruit als een appeltje met die rode vlekken op mijn wangetjes. Het waren hormoontjes, luieruitslag, warmtevlekjes of andere tijdelijke zaken maar sinds twee weken jeuken mijn wangetjes verschrikkelijk. De huisarts stelde de diagnose: eczeem met als oorzaak een mogelijke allergie. Mama moet nu op dieet, ik wordt gek van de jeuk, krab mezelf open en wordt bij wijze van bonus minimaal zesmaal daags ingesmeerd met verschillende smeersels. In mijn mond jeukt het ook al een tijdje maar dat komt omdat er op een dag tandjes moeten komen zodat ik vast voedsel kan gaan vermalen. Waarom zou je een bewezen product dat bovendien lekker is en waar makkelijk aan te komen is ook houden, nee hoor, de bewezen melk moet eruit en vervangen worden door stom vast voedsel dat vast niet lekker is. Daarbuiten zit ik ook weer midden in een groeistuip en gieren er weer allerlei hormonen door mij heen. Ik geloof dat ik mijn punt duidelijk heb gemaakt, ik heb het niet zo heel erg naar mijn zin, je zou zelfs kunnen zeggen dat ik een tikje chagrijnig ben, ik ben een boos appeltje!

Speelgoed

Wat ik helemaal vergeten was te vertellen zijn mijn laatste ervaringen met Loulou de Poes, ik weet niet of het echte liefde tussen ons gaat worden. Loulou is een tikje jaloers op mij, ja ik ben nu eenmaal de ster in huis, en ze vindt mij ook maar een vreemd wezen. Meestal blijft ze uit mijn buurt en bekijkt me van een afstandje met argusogen. Haar keukengedrag is nog niets veranderd, als er iemand een beweging richting keuken maakt dan staat Loulou daar al te mekkeren om wat lekkers. Meestal levert dat niets op maar heel af en toe en als oma in de buurt is krijgt ze wel eens een extra hapje.
Laatst lag ik op de grond met mijn baby-gym te oefenen en wat te spartelen toen Loulou plotseling met mijn voetjes begon te spelen, ze schrok er zelf van en ik ook wel een beetje. Kijk, ik mag graag met speelgoed spelen maar om als speelgoed gebruikt te worden is toch wel wat minder. Pas geleden zat ik op schoot en wilde Loulou dat ook, ze sprong pardoes naast me en liet zich op een zijkant vallen om gekroelt te worden. Ze is wel lekker warm en zacht maar ook ernstig harig en dat haar valt met bossen van haar af. We zullen zien of Loulou en ik ooit vriendjes worden, voorlopig houd ik het maar bij mijn knuffels. Een tijdje geleden heeft één van onze buren Loulou ernstig beledigd toen ze in haar onschuld vroeg: Hoe heet jullie poes ook al weer, Loeder?

.

Zoveel gedaan

Er is zoveel gebeurt sinds het laatste log dat ik niet zeker weet of ik wel alles onthouden heb. Allereerst heb ik geleerd om echt te lachen, dus niet alleen met mijn mond maar ook met het goede geluid erbij en dat valt nog niet mee voor een zuigeling. Ik moet wel zeggen dat het aantal geluiden dat ik ken schrikbarend toeneemt evenals de toonhoogte en het vooral ook het volume. De bewegingen die ik maak gaan ook steeds beter, ik kan al tijden achter elkaar rechtop zitten en ook zijn dingen in mijn buurt niet meer veilig voor mijn grijpgrage handjes. Uit het grote babyboek herinner ik mij dat het nu zo langzamerhand tijd wordt dat ik mezelf kan gaan omdraaien, de laatste grote stap voor het kruipen. Als je kan kruipen dan kan je jezelf verplaatsen zonder dat je je reiswensen aan je omgeving duidelijk moet maken. Ik kan bijna niet wachten, want ze zijn heel lief hoor, die grote mensen om mij heen, maar meestal begrijpen ze niet waar ik heen wil.

Deze tijd van het jaar schijnt er ook een oudere heer rond te zwerven voorzien van een rode mantel, een rode puntmuts en met een witte baard, vergezeld van enkele bont uitgedoste handlangers. Zelf heb ik hem niet gezien maar de hele familie was er druk mee bezig. Op de verjaardag van deze oudere heer, ook wel de Sint en/of Nicolaas genoemd, hebben we een feest gevierd met allemaal kado-tjes. Ik ben weer ruim voorzien van verse slabbertjes, knuffels, badspeelgoed en allerlei lekkere smeersels. Natuurlijk stond ik in het centrum van de belangstelling en hebben de feestgangers mij uitgebreid verknuft, zoals ik al zei: Het leven valt heus niet mee als zuigelig!

Over feestjes gesproken, gisteren hadden we weer een feestje van Oma Zoetermeer die jarig was en daar waren een heleboel ooms en tantes en ook neefjes en nichtjes. De groteren gingen kegelen maar daar ben ik nog te klein voor dus heb ik de aanwezigen maar op geheel eigen wijze vermaakt (juist ja, verbaal). Toen we van het feestje terugkwamen was er buiten iets geks aan de hand, ik had al wel eens water uit de hemel zien vallen maar altijd vanuit een beschermde omgeving, mijn kinderwagen met dakje. Voor deze gelegenheid werd ik echter vervoerd per maxicosi en daar zit geen dakje op dus lag ik onbeschermd in de nattigheid. Het was een beetje koud maar wel grappig, het leek heel erg op badderen maar dan met je kleren aan.

Over vervoer gesproken, mama loopt de laatste tijd te klagen dat het zo verschrikkelijk druk is als ze van haar werk naar huis rijdt en om dat handiger te doen heeft ze een fiets gekocht. Niet zomaar een fiets maar een echte mama fiets met ruime instap en plaats voor een luxe stoeltje met een voorruit en spatlap speciaal voor mij. Coen is langsgeweest om de fiets en mijn zitplaats in elkaar te zetten en mij tussendoor te verknuffen. Hij heeft een raar truukje om mij in slaap te krijgen. Dan houdt hij mij dicht tegen zich aan en loopt met mij in de rondte terwijl hij zachtjes met mij schud en fluistert. Ik weet niet wat het is maar ik kan er meestal geen weerstand aan bieden, ik kijk hem aan, doe mijn ogen dicht en poef weg ben ik. Als ik wakker word lig ik oog in oog met mijn slaapbeest, heb ik honger en ben ik een paar uur verder, heel eigenaardig.

Rookgordijn

Afgelopen weekend ben ik naar het vakantiepark van Landal geweest om, zoals gezegd, uitvoerig en langdurig verknuft te worden. Met het verknuffen is het best wel goed gekomen maar in onze tijdelijke kindervriendelijke luxe bungalow hing wel een heel eigenaardige lucht. Van mama begreep ik dat dit nu rooklucht is, dat komt van die malle stokjes die sommige mensen in hun mond stoppen en daarna in de brand steken. Echt niet lekker die lucht en het schijnt slecht te zijn voor je gezondheid. Ook was het huisje niet echt schoon, mama is daar behoorlijk boos over geworden bij de receptie.

Wel heel interessant was het kinderparadijs, ook al ben ik nog te klein om mee te doen, het zag er heel aantrekkelijk uit. Klimrekken, een ballenbak, een glijbaan, een ballenblazer, af en toe een optreden van meneer Bollo (een hele grote knuffelbeer) en hele volkstammen kinderen met daar om heen een cirkel van lichtelijk verveelde ouders. Je vraagt je af of er voor kinderen nog leukere dingen op aarde zijn :-). Als ik later groot ben dan zal ik me met genoegen eens flink in dit speelparadijs storten, als we er ooit nog komen tenminste want ik geloof niet dat mama en Coen dit park een groot succes vonden. Hieronder een foto waar ik wordt aangevallen door mijn knuffels!

.

Ik moet

De laatste tijd heb ik niet zoveel tijd om wat voor het weblog te schrijven, mijn leventje is in een steeds sneller gaande stroomversnelling terecht gekomen. Er is een drang in mij die steeds maar nieuwe dingen moet ontdekken, steeds maar nieuwe dingen moet uitproberen en daarbuiten gaan mama en ik ook naar allerlei mensen toe. De laatste week ben ik ook een beetje verkouden geweest en waren mijn luiers volgens kenners te groen en te dun uitgeslagen. Dit resulteerde in wat bezoeken aan de huisarts maar dat waren niet de enige medische bezoeken. Aangezien in mijn prille baby tijd al het goede van links kwam had ik daar een voorkeur voor ontwikkeld (ja ik ontwikkel snel) en die moest via fysiotherapie weer rechtgezet worden. Vanochtend moest ik naar het consultatieburo en daar hebben ze me voor de tweede keer geprikt, onder ons gezegt kunnen verpleegkundigen veel beter prikken dan artsen en je mag één keer raden wie mij heeft geprikt! Ik was weer goed van streek maar gelukkig was behalve mama ook Coen mee om mij te troosten, in dit soort traumatische belevenissen is hij toch wel een heerlijke grote knuffelbeer.

Na al deze bezoeken, na al het ontdekken van nieuwe dingen, na het doorstaan van medische toestanden, na al het verwerken van mijn emoties en indrukken, na al dit moeten moet ik even niets meer. Dit weekend gaan we lekker naar een huisje op de veluwe, even een weekendje er tussenuit. Dan moet ik niets maar dan wil ik uitgebreid en langdurig verknuft worden, dan wil ik lekker badderen, dan wil ik rondgewandeld worden in de bossen, dan wil ik alleen maar met leuke dingen spelen, dan wil ik lekkere verse melk, dan wil ik...........wat, is het weekend nu alweer voorbij?

Dank je wel hoor, Dolf Jansen, voor zo'n lief gedicht

Jouw kleine handje
grijpt mijn grote vinger vast
mooi toch dat mijn vinger
zo in jouw handje past

ik vraag je 'gaan we lachen?
'je antwoord met een lach
en als jij zo antwoord op mijn vraag
heb ik een goeie dag

ik weet dat gletsjers smelten
van ozon en van gif
ik ken de laatste panda
en ik heb gehoord van hiv

ik zie de wereld draaien
draag niet voor niets een bril
maar als jouw lach zich daarin spiegelt
dan staat de wereld even stil

want jij bent 100
jij bent 100
jij bent 100
jij bent 100 op de schaal van lief

jouw kleine scherpe nageltje
krabt krasjes in mijn arm
en als ik jou stevig vasthoud
hebben wij het samen warm

ik geef een fles, ik vraag een boer
jij schudt bedachtzaam nee
en als je heel soms huilen moet
dan huil ik stiekem mee

ik weet van pijn en onrecht
door politiek geweld
ik zie ongelijkheid wereldwijd
en ik ken de macht van geld

ik heb geen geld, ik heb een vriendin
dat is niet bedoeld als klacht
want ik ben rijkste van allemaal
wanneer jij naar me lacht

jij bent 100
jij bent 100
jij bent 100
jij bent 100 op de schaal van lief

Oei, alweer

Volgens de 'Oei ik groei' ben ik alweer aangeland bij een groeistuip, dat zal alweer de derde op rij zijn en er wordt van mij verwacht dat ik deze week wat knorrig ben. Na deze stuip kan ik gelukkig weer wat langer gezellig zijn en dat is wel zo leuk, mmm ja.... dat zeg ik wel zo maar er zaten ook nog wat prikken aan te komen. Maar even niet aan denken. Het valt niet mee al dat gegroei en ik heb nog bijna 18 jaar te gaan voordat ik uitgegroeid ben. Het is hard werken als baby, de mensen kijken naar je en je hoort ze denken: kon ik dat nog maar, lekker de hele dag nietsdoen. Nou, ik heb nieuws, niksdoen pffff.. het is gewoon keihard werken als baby maar dat zijn jullie al lang weer vergeten. Groeien, drinken, opdruk oefeningen, buikspier oefeningen, de wereld verkennen, sabbelen, mekkeren, rammelen en ga zo maar door.

Over sabbelen gesproken, sinds een paar dagen heb ik een onbeschrijfelijke behoefte om allerlei pluizige dingen in mijn mond te stoppen. Mijn knuffels hebben geen leven meer, de een na de ander wordt door mij 'besabbelt' en ik weet best wel dat het niet hoort en dat aan knuffels sabbelen niet echt lekker is maar dit is sterker dan mezelf. Mijn verstand zegt dat ik boven al dit soort dingen moet staan maar mijn baby-hormonen zijn het daar duidelijk niet mee eens. Ik probeer me ertegen te verzetten maar het is echt onbegonnen werk, de hormoontjes zijn de baas over mij.

Ook zo'n hormonale ondeugendheid, ik had voor mezelf een nieuw spelletje verzonnen dat 'houd je poep op' heet, vier lange dagen heb ik het volgehouden en mama was daar geloof ik niet zo gerust op. Gisteren werd de druk te groot en ondanks mijn dappere pogingen hield ik het niet meer en ja, dan is zo'n luier toch al snel veel te klein. Mama en oma waren sprakeloos en ik zat tot aan mijn oksels... nou ja jullie begrijpen het wel. Gisteravond dacht ik laat ik het spelletje eens omgekeerd proberen, mama was bezig me te verschonen en net toen ze een verse luier onder mijn billetjes schoof..... jullie begrijpen het alweer. Hihihi, drie luiers waren er nodig voordat er ééntje droog om mijn achterwerk zat.

Ingezonden

Catinca is onrustig, ze is huilerig en kijkt me met niet begrepen ogen aan. De middag is te druk geweest, te veel indrukken. Ik houd haar tegen me aan, buik tegen buik want dat vind ze prettig. Ze is erg moe maar vecht tegen de slaap. Af en toe vallen haar ogen dicht maar dan is er altijd weer een geluid dat bekeken moet worden..... totdat ze me op een zeker moment recht aankijkt. Plotseling ben ik op dat moment haar hele wereld, haar alpha en omega, weg zijn de geluiden, de indrukken, alleen ik besta nog in haar universum. Ze kijkt me vol vertrouwen aan en ik voel me heel erg groot(s) worden. Catinca sluit tevreden haar ogen en valt in een diepe slaap.... mijn geluk kan niet meer stuk.

Ritmestoring

Het is vreemd wat die vaccinaties met je doen, vorige week, van voordat ik onverwacht geprikt werd, had ik een redelijk dag/nacht ritme opgebouwd. Maar sinds de aanval op mijn persoontje ben ik dat weer helemaal kwijt. Ik word wel drie keer per nacht wakker en dan moet er verknuft en gevoederd worden, ook ben ik af en toe knap emotioneel en dan moet ik gewoon huilen. Voor mama is dit niet zo prettig want als ik wakker ben wordt zij gegarandeerd ook spontaan wakker. Ik zal me moeten inhouden want volgens het grote baby boek gaat mama binnenkort weer werken en dan moet ze wel uitgeslapen zijn.

.

.

Gelukkig zijn er ook vrolijke momenten na de prikken, op de foto hierboven ben ik na het VFO bezig met de voorbereiding van het VRO (Vergelijkend Rammelaar Onderzoek) en ook is mijn verloren lievelingsspeentje weer terecht. Ze was in het wipstoeltje onder een speelgoedbeest gekropen toen we laatst bij tante Judy op bezoek waren. Oma is weer terug uit Roemenië en ik mag tegenwoordig op de grond spelen en kan zo veel beter naar LouLou de poes kijken. Ik heb nog niet aan LouLou geproeft maar als ik de kans krijg moet ik dat zeker doen, ze ziet er lekker uit.

Auw

Wat mij gisteren toch is overkomen is eigenlijk te gek voor woorden. Het was weer tijd om met mama naar de APK te gaan, jullie weten het vast nog wel, dat consultatieburo waar ze je het hemd van je lijf vragen. Ik ben niet dol op die plaats, maar goed, mama is meestal apentrots als ik wat gegroeid ben en dat plezier wil ik haar niet ontnemen. Wij gaan zoals gebruikelijk naar binnen en ik wordt ontkleed, helemaal niet zo erg want het is daar altijd aangenaam warm en ik ben graag bloot. Als mama thuis gewoon de verwarming wat hoger zet is al dat gedoe met lastige kleertjes helemaal niet nodig! De volgende normale stap is dan dat ik gewogen en gemeten wordt en toen begon het al mis te gaan.

Mijn lengte heeft mama vorige week nog thuis gemeten en ik was ongeveer 62 centimeter maar die vraag-mensen kwamen niet verder dan 60 cm, alsof ik in een te warm bad heb gezeten of zo. Mijn gewicht was alleen maar 'gemiddeld' toegenomen en dat gaf reden tot zorg aangezien ik vorige keer nog bovengemiddeld zat. Ja sorry hoor consultanten, allereerst vraag ik niet om deze informatie en geven jullie dus ongevraagd je mening en daarbuiten maakt het procentueel best wel aardig wat uit of ik wel of niet net een volle luier heb geproduceerd voordat ik naar jullie gezellige kantoor kom.

Het ergste moet nog komen, ik lig daar en let heel even niet op. Pats krijg ik twee prikken in mijn benen. Natuurlijk was ik sprakeloos van verontwaardiging, hoe halen die botterikken het in hun kop om mij zomaar te prikken. We waren alweer thuis toen het tot me begon door te dringen wat ze mij hadden aangedaan en die stomme prikken begonnen ook nog pijn te doen. De hele middag ben ik troosteloos geweest, ik moest dit op mijn eigen wijze verwerken en heb langdurig en luidruchtig gehuild. Pas toen Coen kwam met een zalfje en een pilletje ben ik met moeite tot bedaren gekomen. Ik heb gegeten en ben ik in slaap gevallen tot ver in de volgende dag. Een ding is zeker, mishandelingen als deze mogen nooit meer gebeuren, ik richt een baby bond op tegen dit soort misstanden, Catinca gaat harde actie voeren!

Drukke tijd

Wat een drukte deze week, ik heb nauwelijks tijd om aan mijn log te denken, mijn tante Monica is heel erg druk bezig met het restaurant van tante Elena (het eerste Roemeense restaurant in heel Den Haag!) en heeft geen tijd om mij te verknuffen. Dat geeft niet voor een weekje hoor tante Monica, maar volgende week verwacht ik wel verknufcompensatie! Deze week is ook tante Lisanne met oom Xandor getrouwd, we zouden er heen gaan maar ik was niet zo heel lekker deze week zodat we thuis moesten blijven. Zou de groeistuip toch nog niet helemaal uitgestuipt zijn? Mijn arme mama had deze week kiespijn, ze was ermee naar de dokter geweest maar die kon er nog niets aan doen. Dit weekend was de kies zo pijnlijk geworden dat mama tegen het plafont aan zat en naar de weekend tandarts moest om de kies te repareren. Hieronder zien jullie een foto van mij voor mama en de tante's, lief ben ik hé in mijn jurkje.

En wat zou er in de tweede foto aan de hand zijn, krijg ik een standje, wil mama me wat belangrijks vertellen, is mama gewoon aan het tellen of geeft ze de maat van de muziek aan. Je weet het niet hé en ik ga het niet verklappen.

Dit weekend kwam er ook nog spontaan een nichtje bij mij logeren, Annelot uit Zoetermeer, zo dat is echt een natuurtalent in het verknuffen. Ik vond het reuze gezellig en we hebben samen lekker gespeeld met mijn baby gym. Ja, daar horen julllie van op he, ik heb een baby gym om in conditie te komen voor allerlei lastige zaken die ik later in mijn leven moet gaan oppakken zoals buikdraaien, kruipen, lopen, koprollen en de tour de france fietsen.

VFO

Vandaag wil ik het eens hebben over mijn persoonlijke VFO, om de leken onder jullie niet meteen te laten afhaken we hebben het natuurlijk over het Vergelijkend Fopspeen Onderzoek. Afgelopen vrijdag was ik precies twee maanden oud en dat is een mooie leeftijd om mijn ervaringen met fopspenen met mijn hoogeacht publiek te delen. Hieronder zien jullie de drie modellen die ik heb geprobeerd:

.

.

De Rechter-speen heeft op zich wel een goede vorm, ligt lekker in de mond maar de smaak is niet goed tenzij je van weekmakers houdt. De Linker-speen is qua buitenvorm wel ok maar de speenvorm op zich is meer voor een kalf bedoelt en de afwerking laat te wensen over. Dit is geen speen voor intensief gebruik maar hooguit voor korte sabbeltjes. Blijft over de middelste speen, zo hoort een goede speen te zijn. Goede buitenvorm, lekkere bite, goede smaak en correcte opdruk. Mama is niet zo tevreden over dit model vanwege een te hoge kromming (zou deukjes in mijn gezicht maken) maar ik ben er zeer content mee. Helaas is het hier afgebeelde exemplaar op mysterieuze wijze verloren gegaan bij een bezoek aan tante Judy. Als u deze speen ergens tegenkomt dan graag een bericht achterlaten zodat wij herenigd kunnen worden.

Oei ik Groei

Ik voel me niet zo lekker de laatste dagen, er staat iets belangrijks te gebeuren. Normaal gesproken haal ik mijn informatie uit het grote Baby-Boek, dat ik helaas vergeten ben mee te nemen bij mijn geboorte, maar een vooraankondigingen van mijn huidige toestand kan ik me niet herinneren. Gelukkig heeft mama haar eigen boek, Oei ik Groei heet het, waaruit ze een hoop informatie over mijn doen en laten haalt. In de 'Oei' staat dat ik bezig ben met een groeistuip en dat ik daarom veel meer aandacht vraag. Het resultaat is dat ik urenlang verknuft word door mama en ik moet zeggen dat het heel erg prettig is in deze moeilijke periode. Als alles goed gaat ben ik ergens volgende week uitgestuipt en heb ik een sprongetje in mijn ontwikkeling gemaakt waardoor ik me meer op mijn omgeving ga richten. Hihihi, alsof ik niets van mijn omgeving begrijp, ze moesten is weten bij 'Oei'.

Omaloos

Gisterenavond is mijn Roemeense oma naar huis gegaan, ze is hier bijna drie maanden geweest en ze vertelde mij dat ze nodig even moest stofzuigen thuis (ja ik versta ook Roemeens!). Over drie weekjes komt ze weer terug zodat mama kan gaan werken en zij overdag op mij gaat passen, alsof ik zomaar zou weglopen of zo. Het zal wel even wennen zijn voor mij maar gelukkig is mama er nog om mij te verknuffen. Ergens uit de tijd van het liedje over mij (kleine kokette Catinca) werd er ook een ander liedje gezongen en dat ging volgens mij over oma's: Daar was laatst een oma loos, die wou gaan varen, die wou gaan varen, daar was laatst een oma loos die wou gaan varen als lichtmatroos. Nu zijn de tijden veranderd en is vliegen veel gemakkelijker maar daar houden oude liedjes geen rekening mee. Ik zal tot ik einde der dagen koket moeten zijn terwijl ik stiekempjes over mijn schouder kijk. Dit soort liedjes zijn eigenlijk een soort geschiedenisboekjes waarin voorbije dagen worden uitgebeeld en in mijn geval krijg ik gratis (dat is mijn Nederlandse kant) een stukje geschiedenis mee dat teruggaat tot 1962 terwijl ik nog geen 8 weken oud ben en wordt Oma gratis lichtmatroos, wat dat ook moge zijn. Lieve oma, wees maar lekker loos als je over drie weken maar wel terugkomt want ik kan niet te lang omaloos.

Verknuffen

Aangezien ik al een dikke zeven weken op deze wereld rondlig, ja ik loop of kruip nog niet, denk ik dat het tijd wordt voor mijn eigen bijdrage aan de Nederlandse taal. Taal heeft als doel om met elkaar te communiceren en soms kan dat wat effectiever. Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: "Hooggeachte mama, zou u alstublieft zo snel mogelijk willen voorzien in een maaltijd aangezien mijn maagje knort en ik honger heb" en waarschijnlijk zal dat resulteren in een maaltijd. Proefondervindelijk is echter bewezen dat "Whaahaheeee!" sneller en effectiever is.

Nu is de kans dat Whaahaheeee in de 'Dikke' komt niet zo heel erg groot dus dacht ik meer aan de combinatie van vertroetelen en knuffelen, namelijk het verknuffen: Vandaag ben ik heerlijk door mama verknuft, of wil je mij verknuffen. Dus meneer van Dale, bij deze mijn eerste bijdrage en deze keer met een illustratie om het verknuffen duidelijk te maken.

De mama verknuffing

.
Verknuft door tante Monica

Fantasie

Zoals ik al eens heb uitgelegd val ik in slaap zodra ik met wieltjes wordt voortbewogen. De auto en de kinderwagen zijn een prima middel om mij binnen de kortste keren in een bewusteloze toestand te brengen waarin gebrek aan liefde, aandacht of voedsel mij pas na langere ontbering gaan opbreken. Des te vreemder het nieuwe attribuut waarmee mama mij meent te moeten bezighouden. Ik ben in toenemende mate bezig om mijn buitenwereld te verkennen en mama probeert mij daarin te stimuleren. Natuurlijk heb ik in het baby boek (waar anders) gelezen dat er al heel snel een moment komt waar ouders menen dat de echte wereld niet interessant genoeg meer is en dat men je moet prikkelen met fantasie. Op zich een leuke gedachte en er liggen al regelmatig weinig realistische pluizige vriendjes om mij heen, maar wat er deze week toch aan mijn wandelwagen werd gehangen. Kijk, een beetje fantasie is niet weg maar een fel gekleurd wezen met één rammelende voet en één toeterende voet staat wel een beetje ver van de realiteit af, bovendien ontnemen ze mij het uitzicht op de echte wereld en dat kan niet de bedoeling zijn. Goed, in de wandelwagen maakt het eigenlijk niet zoveel uit, twee meter rijden en ik lig tevreden te knorren, of zou het juist de bedoeling zijn dat ik wakker lig van dit vreemde wezen....

Melk quota

Afgelopen week is een beetje raar verlopen. Aan het begin van de week was ik nogal slaperig en heb ik uren dommelend doorgebracht. Het leek wel een beetje winterslaap en ik heb die dagen ook niet zoveel gegeten. Mama was er wel blij mee geloof ik, ze was heel erg moe en kon wel wat extra slaap gebruiken. Natuurlijk vindt ze mij wel heel erg lief maar ook wel een beetje vermoeiend omdat ik nog heel veel zorg en vooral liefde nodig heb. Dat ik niet alleen op liefde kan leven bleek wel in de tweede helft van de week nadat ik was uitgeslapen en hongerig wakker werd. Ik bedoel ik had ernstige HONGER! Normaal is mijn voedselvoorziening prima in orde, de borsten voorzien in een eenvoudige doch voedzame en smakelijke maaltijd in goed afgemeten porties. Woensdag ging het nog wel maar donderdag was er echt te weinig melk en ja, wat moet je dan als zuigeling. Mekkeren en als dat niet helpt huilen en dat heb ik dus maar gedaan totdat er weer voldoende aanvoer was. Mama heeft het opgelost met de nepmelk die stukken minder smaakt en die eerst nog laat in de avond gehaald moest worden. Soms moet je wat minder kritisch zijn in het leven en gisteren was zo'n dag. Ik heb braaf nepmelk gegeten en ben daarna nog steeds braaf gaan slapen maar ik hoop dat de melkvoorziening snel weer op peil is.

Baby taal

Om mijn omgeving geïnteresseerd te houden in mijn persoontje heb ik besloten om te beginnen met baby praat. Volgens het baby handboek is het verstandig om niet al teveel van jezelf in één keer pijs te geven, je hebt er veel meer plezier van als je je kunnen in meerdere kleinere porties tentoonstelt. Ik heb eerder al het borsthappen en de schriktrappel laten zien maar de reacties daarop zijn wat aan het verminderen dus is het nu tijd voor baby praat.

Het is verbazingwekkend hoe blij mensen worden van de minieme aaah's en rrrrgggg's die ik produceer, zeker als ik er de juiste gelaatsuitdrukking bij tover. Grote open ogen en een beetje verbaasde ontdekkende blik in combinatie met de juiste klank en het publiek smelt helemaal weg. Complimentjes, goedkeurende geluiden en extra veel aandacht zijn mijn deel, de meeste mensen vergeten zowaar hun eigen taalvaardigheden en beginnen mij na te praten. Destijds als foetus op de baby cursus had ik nog zoiets van 'ja dat zal wel' maar de cursus en het bijbehorende baby boek hebben het tot nu toe allemaal goed. Misschien had ik toch nog wat beter moeten opletten in die tijd, mar ja he, je bent foetus en hebt nog niet het verantwoordelijkheid gevoel van een pasgeborene.

Wie is de baas?

Ze hadden mij er al voor gewaarschuwd op de baby cursus. In het grote babyboek staat:

In de eerste fase van je baby zijn zal je merken dat er iets aan je hoofd vastzit, dit onderdeel noemen we romp en aan die romp zitten een aantal uitsteeksels. Twee van deze uitsteeksels heten benen en de andere twee heten armen. Aan deze benen en armen zitten weer andere uitsteeksels, namelijk tenen en vingers. Het grappige aan al deze uitsteeksels is dat ze onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen al zul je merken dat deze bewegingen vooralsnog compleet willekeurig zijn.

Verderop in het boek staat dat je zult leren om al die onwillige onderdelen op commando te besturen maar dat dit zeker in het begin erg moeilijk is. Ouders wordt dan ook aangeraden (in het grote Ouderboek) om vooral huisdieren en andere breekbare zaken in de eerste jaren uit de buurt te houden. Op dit moment heb ik nog maar twee dingen redelijk onder controle en dat is het mekkeren om eten en de zuigreflex. Beide zaken zijn echter aangeboren en tellen eigenlijk niet mee. De besturing van de rest van mij is vooralsnog een raadsel, wat ik ook probeer er is nog geen touw aan vast te knopen, een ding is zeker: ik ben geen baas over eigen ledematen!

Moviestar

Had in niet verteld dat ik in een film speelde, Catinca de movie. Omdat de produktie van deze film wat lang gaat duren (het eerste deel ongeveer 18 jaar) hierbij vast een voorproefje uit het begin van de film waar ik mezelf voorstel als de main babe(y) in deze film.

APK

Vandaag heb ik weer wat vreemde en nieuwe dingen meegemaakt. Allereerst moesten mama en ik weer naar de witte mensen toe om te kijken of het wel goed met mij gaat. Het schijnt dat je de eerste jaren van je leven om de zoveel tijd moet worden opgemeten, geprikt, beschenen, geknepen, beklopt en meer van dat dingen om te bekijken of je wel normaal bent. Als ik er een klein beetje over nadenk vind ik het eigenlijk helemaal niet normaal dat wildvreemde mensen aan je meten, kloppen, knijpen en al helemaal niet in je prikken maar ja, word er naar mijn mening gevraagd? Daarbuiten noemen ze die plek consultatie buro, je zou dus verwachten dat mama daar met haar vragen terecht kan. Nou, volgens mij hadden ze het beter vragen buro kunnen noemen, ik was blij dat mama na een half uurtje buro nog een hemd aan haar lijf had, niet normaal al die vragen. Gelukkig voldeed ik aan de normen, alleen mijn hoofd was wat aan de grote kant. Hoe zou dat komen, het zal toch niet met de superieure inhoud te maken hebben :-).

Ons tweede bezoek was aan de lactatie deskundige omdat ik te langzaam drink. Dit was een hele aardige mevrouw maar ook met een heleboel vragen. Daarna kwam ze wel met een heleboel antwoorden en werd ik in een cross cradle houding aan de borst gelegd terwijl mijn drinkreflexen optimaal werden gestimuleerd en mijn bewustzijn niet mocht wegglijden. Leuk allemaal hoor, die efficiëntie, maar begrijp dan toch dat ik gewoon graag heel dicht bij mama ben en dat mag best wel wat tijd kosten.

Verdoving

Ik zit met een probleempje, in het begin had ik het niet zo in de gaten maar als ik er eens goed over nadenk doet er zich een vreemd verschijnsel voor als ik op wieltjes wordt voortbewogen. Kijk, ik wordt als pasgeborene natuurlijk bedolven onder nieuwe ervaringen en zie dagelijks vreemde dingen maar dit is wel heel eigenaardig. Telkens als ik me op wieltjes voortbeweeg val ik in slaap. Bijvoorbeeld als ik ga wandelen met mama en ik lig in de kinderwagen, poef, ik ben weg. Met de verassing van oom Coen waar we met de auto naar toe gingen, het laatste wat ik me kan herinneren is dat de motor start en weer poef, ik val in slaap. Nu slaap ik wel vaker natuurlijk maar zeker niet op commando, dus waarom val ik telkens in slaap op wieltjes. En belangrijker wat kan ik ertegen doen want ik wil natuurlijk geen doorsnee baby zijn. Of zouden andere baby's hier juist geen last van hebben? Ik moet hier eens diep over gaan nadenken. Na mijn middagdutje dan. Op speciaal verzoek een foto van mij en tante Monica

.

Ok Nadia, is this a happy Aunt Monica or what!

Verassing

Vandaag ben ik voor het eerst een eindje gaan rijden in een auto. Mama had namelijk een grote verassing voor ome Coen die gisteren jarig was, ik wist natuurlijk wat de verassing was maar ik mocht het niet verklappen want het was een geheime verassing. Oom Coen moest s'ochtens vroeg bij ons zijn en mama en ik zouden dan mee gaan om hem, samen met zijn vriend Frank, naar de verassing te brengen. In de vroege ochtend werd ik dus in een maxicosi gestopt (ondanks mijn protest) en in de Twingo geladen. Eerst op weg naar Zoetermeer en daarna naar de verassing.

.

.

Nou reken maar dat oom Coen verast was: we gingen naar het vliegveld zestienhoven en daar mocht oom Coen zelf een stukje sturen met een vliegtuig, gaaf he. Mama en ik mochten niet mee maar wij hebben ons in het restaurant ook best vermaakt. Gelukkig had mama wat te eten meegenomen en daarbuiten krijg je als baby best wel een hoop aandacht, iedereen wil wel even in je knijpen en zeggen hoe schattig je er wel uit ziet.

.

Zwaartekracht

Vandaag heb ik weer eens nagedacht over een aantal dingen, als zuigeling heb je daar tenslotte genoeg tijd voor en je schijnt er later slimmer van te worden. Zo is daar dat ding met de Mutsy (mijn luxe kinderwagen) en de rare wieltjes. Ondanks alle goede berichten over deze bolide was mijn eerste ritje gisteren niet zo'n heel groot succes. Om de paar meter leek het wel of het linker voorwieltje blokkeerde of op zijn minst niet goed was uitgelijnt. Nu weten de techneuten onder ons dat het uitlijnen van zwenkwieltjes natuurlijk onzin is dus moest er een andere oorzaak zijn. Gelukkig was daar vandaag ome Coen en die stelde vast dat het niet helemaal normaal was dat bij het omhoog liften van de voorkant van de wagen, wat overigens bijzonder handig is bij het nemen van stoepjes, de wieltjes eronder vandaan vallen. Het natuurverschijnsel dat dit verschijnsel veroorzaakt noemen wij zwaartekracht, deze zorgt ervoor dat dingen van boven naar beneden gaan tot ze op de grond liggen en dat ik, later als ik wat groter ben, daar veel plezier aan ga beleven.

Nadat ome Coen, vriendelijk als altijd, geïnformeerd had of mama de handleiding zorgvuldig gelezen had (u mag eenmaal raden) kwam hij erachter dat het zwenkwielblokkeer palletje van de Mutsy in de verkeerde stand stond zodat de wieltjes slechts in de starre positie vastgeklikt konden worden. Nu had ik daar vanzelfsprekend ook al zelf aan gedacht maar omdat mijn oog/hand coördinatie nog niet helemaal goed werkt moest ik wel op oom Coen wachten. Een ander geval van zwaartekracht zijn mijn vlekjes, ze begonnen op mijn hoofd en zijn langzaam naar beneden gegaan via mijn rompje naar mijn benen. Jullie begrijpen het niet meer helemaal? Tja dan ben ik bang dat jullie als zuigeling voornamelijk bezig zijn geweest met zuigen en minder met nadenken......

Zuivel en niet zuivere zuivel

Ik zit nog een beetje in de vakantiestemming en denk nog niet echt aan werken, daarom drink ik misschien wel een beetje lui. Natuurlijk is het ook reuze gezellig om dicht tegen mama aan te liggen en een beetje ontspannen te drinken maar dat kost natuurlijk wel heel veel tijd en als je even niet oplet is het zo midden in de nacht. Daarom slaapt mama ook niet zo goed. Gisteravond had ome Coen een idee, als je nou wat bijvoeding uit een pakje geeft dan valt de kleine Catinca vast wel in slaap en krijg jij ook wat rust hoorde ik hem tegen mama zeggen. Afijn, ome Coen aan de gang met allerlei flesjes, speentjes, poedertjes water en een magnetron en na een goed kwartiertje was de bijvoeding dan klaar. Dat kwam goed uit want ik was wel weer toe aan een hapje ik lag tenslotte al zeker vijftien minuten zonder voeding. Braaf ga ik in de drinkhouding liggen, ik open mijn mond, er komt iets aan dat niet op mama lijkt, niet als mama ruikt en zeker niet als mama smaakt! Jakkes wat een vies spul die nepmelk, daar hoef je heus niet mee aan te komen hoor ome Coen. Doe mij maar puur natuur, gelukkig had mama wat gefrummeld met een ander raar apparaat en kreeg ik even later toch nog de enige echte lekkere melk, goed het kwam ook uit een flesje maar ik heb maar niet over de verpakking gemekkerd. Ome Coen is trouwens normaal gesproken best wel lief hoor, kijk maar eens hieronder.

.

Vlekje

Af en toe weet ik niet wat ik moet doen om het goed te doen. Neem nu eergisteren, mama maakt zich wat zorgen omdat ik te weinig zou drinken. Onder ons gezegd voer ik op een dag misschien niet zoveel uit maar als ik wat uitvoer is het negen van de tien keer drinken en over wat ik die resterende ene keer doe, daarover praat een welopgevoede nette baby niet. Maar goed, ik ben natuurlijk helemaal gek op mijn mama en als ik haar daarmee een plezier doe drink ik wel wat meer. Die nacht lang heb ik liggen mekkeren om drinken en ik heb gedronken zoals ik nog nooit eerder heb gedronken, mama is doodmoe omdat ze gisternacht niet kon slapen en op de dag sliep ik omdat ik gisternacht aan het drinken ben geweest.

Kortom, mama niet blij, ik niet blij, oma niet blij en van Loulou weet ik het niet maar die is geloof ik nooit blij (te druk met naar de keuken rennen en mekkeren). Ik probeer wat goed te doen maar dat is niet gelukt met dat extra drinken en bovendien ligt mijn hele ritme nu door de war.

Een ander voorbeeld, vanochtend zit mama wat naar me te kijken en ze ziet rode vlekjes op mij, VLEKJES op mij. Pffff hoe verzint ze het, er zitten helemaal geen vlekjes aan mij, ik heb tien vingertjes, tien teentjes en ik ben een mooie baby zonder vlekjes. Je begrijpt wel dat ik hevig ontdaan was over dit onrecht, hoe kon mama zo gemeen tegen mij doen. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat mijn reactie misschien iets te voorbarig was, maar ja, ik kan nog niet in een spiegel kijken en ik begreep het niet helemaal. Er waren wel degelijk vlekjes maar niet aan mij maar op mij. Mama was ernstig ongerust over mijn vlekjes en op Loulou na de rest van de familie ook. De verloskundige kwam vandaag voor het laatst en gelukkig kon zij mama geruststellen (en mij ook), het kwam door mama's kleine vriendjes de hormoontjes en over een paar dagen ben ik weer zonder vlekjes.

Misschien ben ik wat te impulsief en moet ik beter nadenken voordat ik wat doe of commentaar heb, ik zal mijn best doen hoor mama, voor jou.

Je hebt er ook goede tussen

Je hebt natuurlijk slechte maar ook goede dingen in het leven en dat geld ook voor de witte mensen. Gisteren was bijvoorbeeld de verloskundige bij ons op bezoek en ondanks dat ze me in het verleden ernstig geknepen heeft valt ze heel erg mee. Ze is eigenlijk best wel lief en ik heb nog een poosje gezellig bij haar gezeten. De allerliefste witte mens tot nu toe is Fausia, zij zorgt al een week voor mama en mij en heeft me nog nooit geknepen en is altijd heel erg lief voor mij. Ze is ook een hele steun voor mama en ze weet alles van baby's. Nou bedenk ik me plotseling dat ik natuurlijk aan haar had kunnen vragen hoe het met dat mekkeren, lopen, de poes en voedsel in de toekomst zal gaan.

.

Poes

Het blijkt dat ik niet de enige ben in dit huis die bij naderende honger mekkert, het harige ding waar ik het al eerder over had vertoont hetzelfde gedrag. Loulou is overigens de naam van het harige ding en ze behoort tot de soort poes. Af en toe komt ze wat dichterbij maar ik kan haar nog niet goed zien, horen des te beter. Telkens als iemand één stap richting de keuken doet komt Loulou tot leven, dan rent ze naar de keuken en begint te mekkeren. Ik hoop niet dat als ik groter ben en kan lopen dat ik dit gedrag moet imiteren om aan voedsel te komen. De poes rent wel vijftig keer op een dag naar de keuken maar krijgt niet meer dan twee keer te eten. Als ik mekker krijg ik tot nu toe altijd te eten, zelfs als ik per ongeluk mekker.

Afgelopen nacht heb ik niet zoveel geslapen en mijn arme mama dus ook niet, dat rare gevoel in mijn buikje van gisteren zijn darmkrampjes (onder ons gesproken, zeg maar darmkrampen). Dat is echt geen lolletje hoor, je wordt moe van jezelf, het enige wat hielp was als ik heel dicht tegen mama aan lag. Buik tegen buik, lekker warm. Deze middag had ik weer wat last van krampjes en omdat mama sliep heb ik dat buik tegen buik ook eens bij oom Coen geprobeerd, wat heeft ie een enorme comfortabele buik en ik ben er zelfs in slaap gevallen, maar de buik van mama is toch zachter. Als ik zo naar de poes kijk heeft zij geen last van darmkrampjes, zou ik dan toch moeten leren lopen naar de keuken om van die krampjes af te komen.

Witte mensen

Vanacht ben ik heel erg lief geweest zodat mama wat kan rusten, ook al gaat dat wel ten koste van mijn ritme. We moesten wel goed uitgerust zijn want vandaag is mijn echte papa uit Portugal gekomen om mij te zien, hij had allemaal cadeautjes bij zich. Nog meer kleertjes voor mijn garderobe en van mijn Portugese oma een mooi gouden kettinkje, ik raak al aardig gewend aan een rijk leven.

Ik ben nu precies een week oud en elke dag ontdek ik weer nieuwe dingen. Het is nog wel een beetje jammer dat ik nog niet zo goed kan zien maar dat komt vanzelf wel goed. Gisteren was er weer wat vreemds aan de hand, lig ik op mijn gemakje bij mama prikt er plotseling iemand in mijn hiel, je raad het al, weer die witte brigade. Maar heb je in de middag een beetje raar gevoel in je buik, alsof er iemand in knijpt dan vraag je je wel af, waar zijn ze nu, die witte mensen als je ze nodig hebt.

Ritme

Het leven in de koude wereld bestaat uit een vast ritme, ik begin het langzaam in de gaten te krijgen. Je begint met slapen en dan word je wakker, het begin van de dag. Je kijkt wat om je heen en gaat wat bewegen, je kijkt nog wat meer om je heen en je gaat meer bewegen. Daarna ga je happen, op dat moment is er natuurlijk nog niets om in te happen. Soms heeft mama het dan al in de gaten maar als dat nog niet zo is ga je mekkeren. Vooral niet te lang volhouden dat mekkeren want dat kost alleen maar tijd dus ga ik snel over op huilen. Je word opgepakt en krijgt een borst, voor de afwisseling de ene keer de linker en dan weer de rechter, je hapt en gaat drinken. Tijdens of na het drinken poep je je luier vol zodat je een mooie nieuwe schone krijgt waarna mama denkt dat je rustig en tevreden ..Hik.. gaat liggen. Dat is ook wel zo maar na vijf minuten ..Hik.. begin je weer een beetje te happen, je gaat weer mekkeren ..Hik.. enzovoort. In de middag is het wel aan te ..Hik.. bevelen om even een pauze te nemen je bent tenslotte ..Hik.. nog een baby, maar na deze pauze weer snel aan ..Hik.. het werk totdat de dag ergens midden in de nacht voorbij is. ..Hik.. Eigenlijk vind ik het zelf ook wel vermoeiend maar mijn maagje is ook ..Hik.. nog zo klein en daarbuiten ben ik het liefst zo dicht mogelijk ..Hik.. bij mama in de buurt want zij is de liefste op ..Hik.. de hele wereld! Had ik jullie al verteld dat ..Hik.. de hik ook nog niet weg is.

Ambtenaren

De kaartjes zijn er, met mijn naam in het dik gedrukt in het midden want ik ben hartstikke belangrijk. Vandaag zijn we bezig geweest om de kaartjes in de enveloppen te stoppen en naar de brievenbus te brengen. Ook moet er nog aangifte worden gedaan van mijn geboorte (anders besta ik niet echt natuurlijk) en dat moest binnen drie werkdagen. Komen we er vandaag achter dat de werkdagen op het stadhuis maar vier uur lang zijn en dat de werkdag bij de loketten al om 12:30 stopt. Nu even wat beter nieuws: het drinken heb ik nu helemaal door, handige dingen hoor, die borsten, gelukkig werken ze langer dan 4 uur per dag. Later als ik groot ben neem ik er ook een paar

Badderen lekker?

Vandaag was er weer een nieuw gezicht, dat van de kraamhulp. Ze is een hele hulp voor mama en ze heeft vast ook de baby cursus gedaan want ze weet een heleboel en houd er ook nog een hele boekhouding op na. Mama heeft eindelijk een beetje rust gehad vanacht en ze moet van de kraamhulp ook tussendoor rusten. Met het drinken gaat het ook een stuk beter, ik begin er zelfs aardigheid in te krijgen maar er was ook nog zoiets als badderen. Of dat het nu helemaal gaat worden weet ik niet, vooral vlak voor en na het bad is het erg koud (ik moet dan weer even terugdenken aan toen ik pas geboren was, brrrr) en dan dat gedoe met kleertjes uit en daarna weer aan. Maar het allermooiste van vandaag is wel dat ik een filmster ben geworden, ik heb de hoofdrol in de film 'Catinca, the movie'.

Gefopt

Je moet natuurlijk wel een beetje lol blijven houden in je babybestaan, als foetus vond ik het al leuk om mama af en toe te foppen. Ik heb nu een nieuw kunstje geleerd, het gaat zo: ik doe net of ik slaap, op een gegeven moment komen dan de gezichten dichterbij omdat ik zo onweerstaanbaar ben en dan beweeg ik plotseling met mijn armen en benen. Hihihihi dat is lachen, ze schrikken er allemaal van.

Vandaag ben ik op krachttraining gegaan, ik ben erachtergekomen hoe dat met die borsten ook al weer zat en ik zuig me een ongeluk. De resultaten in hele liters vallen echter een beetje tegen dus misschien moet ik wat meer kracht zetten in de zuigbeweging. Vandaag heb ik geoefend om mijn eigen hoofd op te tillen als ik bij iemand lig en dat lukt me aardig (niet slecht he, voor een baby van twee dagen oud).

Poe he

Ik ben nog moe van het geboren worden, maar ik ben ook heel erg blij dat het achter de rug is. Mama is ook heel blij, ze steunt nog maar een klein beetje maar dat is het dan ook wel. Ik word helemaal in de watten en in het bad gelegd (niet tegelijkertijd natuurlijk). Doordat ik zo moe ben slaap ik nog een heleboel en dan mag ik nog bij mama liggen, af en toe moet ik in een wiegje want mama's schijnen regelmatig naar een plek te moeten die toilet heet. Nergens voor nodig, zodra ik kan praten zal ik mama uitleggen over luiers en hoe handig die zijn.

Gisterenmiddag mochten we naar huis en dat was ook een verassing, iedereen was blij dat ik geboren was en het huis stond vol met cadeautjes. Er waren ook wel wat dingen die tegenvielen, zo is het hier wel heel gezellig maar ik vind het ook erg koud. Ook raar is dat gevoel in mijn buikje, het lijkt wel of er geen energie meer aan mij wordt gegeven. Als ik er over nadenk kan dat wel kloppen want de verbindingslang tussen mama en mij is doorgeknipt. Van de baby cursus herinner ik me nog iets over borsten en sabbelen maar dat werkt nog niet echt lekker. Stom van mij, ik heb het cursusboek niet meegenomen.

Geboren !!!!!!

Jahooooo, vandaag ben ik dan toch eindelijk geboren. Gisteren had de verloskundige weer aan mij gezeten, ze zei dat als ik nu niet opschoot dat ze me zondag of maandag zouden komen halen. Mama was het hier niet helemaal mee eens, eigenlijk was mama het hier helemaal niet mee eens! Nou, als mama het ergens helemaal niet mee eens is dan moet er wat gebeuren!

Er is dus geregeld dat mama vandaag zou worden ingeleid zodat ik vandaag geboren zou worden. Nu ben ik van nature natuurlijk vrij onschuldig dus het zei me allemaal niet zoveel maar ik was wel blij voor mama want ze was het helemaal zat. Afijn, deze ochtend gingen we naar het ziekenhuis en werd mama op een bed gelegd en aan allerlei apparaten en aan een infuus gehangen. Wat er toen toch allemaal gebeurde, pfffff, mijn kamer begon met steeds kortere tussenpozen kleiner te worden, mama ging steeds harder puffen en ik werd richting de uitgang gedwongen. Op een gegeven moment werd de kamer weer klein, duwde er iemand hard op mijn achterkant en zag ik licht aan de voorkant.

Als je deze foto ziet begrijp je zeker wel dat het geen lolletje was, dat geboren worden. Mama had heel veel pijn, ik had heel veel pijn en we wisten het allebei heel erg zeker, de uitgang was gewoon niet groot genoeg. De hele bevalling was een vergissing, het ging gewoon niet op deze manier. En toen schoot ik plotseling ergens voorbij en kwam ik in een lichte, koude en nare wereld terecht waar een heleboel mensen om ons heen stonden. Het was doodeng!!!! Gelukkig pakte mama me gelijk vast en hield me dicht bij haar, maar er zaten wel een heleboel mensen aan mij. Ik denk niet dat ze het kwaad bedoelde maar toch....

Tja, op een gegeven moment werd ik van mama losgemaakt en voelde ik me helemaal alleen, ik werd op een aparte tafel gelegd door een meneer die me aan alle kanten bekeek. hij was wel aardig maar hij was natuurlijk niet mijn mama!

Na een paar minuten mocht ik gelukkig weer terug naar mama, het ware angstige momenten zo tijdens en vlak na de geboorte als ik het van tevoren had geweten weet ik niet of ik er wel aan begonnen was. Achteraf moet ik zeggen dat het de moeite meer dan waard is en dat ik het zo weer zou doen, ik lig nu lekker bij mama en ze is HEEEEL ERGGG gelukkig met mij en ik ben heel erg trots op haar.

.

Foetus meldpunt

Gisteren ben ik weer oneerbaar betast door de verloskundige, is er zoiets als een foetus meldpunt waar je deze incidenten kunt melden. Toch heeft het wel een beetje geholpen, mama is haar slijmprop kwijt, daar staat wel tegenover dat ze haar blaasontsteking weer terug heeft (ja, dat schiet ook niet heel erg op). Vandaag heb ik een rustdag en morgen komt de verpleegkundige weer, zou ze me weer mishandelen? Mama denkt dat ik op 12 augustus geboren wordt, als ik dan nog niet vanzelf ben gekomen gaan ze me halen. Geen idee wat ze daar mee bedoelen, zou er iemand naar binnen komen om me de weg te wijzen of zo? Ik kan het me bijna niet voorstellen, het is hier al zo krap.
Op dit momenthoor ik dat het niet zo goed gaat met mijn overgrootmoeder in Roemenie, ze al best oud en heeft last van haar hart. Ik hoop maar dat alles goed gaat met mijn overgroot oma zodat ik haar op een dag kan ontmoeten (en zij mij natuurlijk) en we kunnen praten over de belangrijke dingen in de familie, zoals het kattenkwaad dat oma en mama vroeger hebben uitgehaald.

Ontspannen

Misschien leggen we de lat wel te hoog, door de druk is er niet genoeg andere druk om geboren te worden. Ik denk dat het tijd is om te ontspannen zodat de verkeerde druk wegvloeit en de goede druk opbouwt en ik eindelijk geboren wordt. Maar hoe kun je ontspannen in een periode als deze? Gaan roken, nee dat helpt niet genoeg en is eigenlijk niet ontspannend en zeker niet gezond. Sterke drank, nee dat is slecht voor mijn bovenkamer en aangezien ik een hoogbegaafde foetus ben en ik dat graag zo wil houden is drinken geen alternatief. Paddo's, mmm ook niet echt ontspannend, een lekker bad dan maar dat hebben we al zo vaak geprobeerd. Nee echt, ik weet het niet meer en begin zowaar een beetje te hyperventileren (ja ook een foetus kan dat!) en dat geeft weer extra druk zodat ik weer niet geboren wordt. Ik zit in een vicieuze cirkel en kan die niet doorbreken, zal ik het gewoon met meditatie proberen?

Zoemmmmmmmmmmmmmmmmmm..........

Chemische oorlog

Helaas ben ik nog steeds niet geboren, ik werk en ik werk maar voorlopig gebeurt er nog helemaal niets. We hebben allerlei dingen geprobeerd, mama en ik, maar het lijkt wel of niets helpt. Ik zit hier vast en ik blijf hier vast zitten. Vandaag hebben we het geprobeerd met ome Coen's pindasaus. Dit oude familie recept heeft al eerder wonderen verricht en onze hoop was dat de pindasaus ons zou helpen. We zijn nu een uur of zes verder maar ook de pindasaus gaat het niet doen. Wie oh wie heeft er nog tips?

van mama voor Catinca (en een beetje van Toon)

Zij is mijn nú, mijn toen,
zij is mijn leven,
zij is mijn denken en mijn doen,
zij is mijn lied,
ik weet haast zeker, Heer,
U hebt mij haar gegeven,
want zoiets liefs,
dat geven mensen niet.

Pfffffffffffff of nog niet eigenlijk

Ja sorry hoor, ik zou wat meer moeten schrijven maar ik probeer om geboren te worden en dat lukt niet zo. Afgelopen zondag om 12 uur in de middag zou ik komen maar er is geen beweging in te krijgen. Het lijkt wel of mama de sleutel van de uitgang heeft weggegooid, ik ben al dagen in de weer maar ik kom geen centimeter verder. Op dit moment zou ik de koppetjes boven mijn wiegje moeten zien en de ahh's, ohhh's en goedjigidjegaga's moeten aanhoren, er zou beschuit op mij gemorst moeten worden. Eigenlijk ben ik al +3 dagen oud maar ik moet nog komen, erg vervelend allemaal. De verloskundige zei maandag ook al dat er geen beweging in zit en maakte maar alvast een afspraak voor volgende week! Ik heb helemaal geen zin om volgende week geboren te worden, ik wil nu.......

Niet chagrijnig

Helaas, mama is vandaag niet chagrijnig dus zal het nog nog geen tijd zijn om te komen. Jammer want ik had voor mezelf al een beetje bedacht dat als ik morgenmiddag om 12 uur ter wereld kom ik nog net kan aanschuiven voor de lunch. Bewegen doe ik wel want beloofd is beloofd en vandaag hebben mama en ik weer een onderzoek gehad. Het is nu zeker dat ik in het ziekenhuis geboren wordt en niet thuis in een bad, tenzij ik snel genoeg ben natuurlijk :-))

Oh ja, ik heb een klacht, er zijn een heleboel mensen die in mij willen knijpen, voornamelijk mensen met een medische achtergrond! Ik heb een boodschap voor deze barbaren: STOP daarmee, ik ben geen stressbal of zoiets. Als je in me geïnteresseerd bent benader me dan met respect, dat is wel zo netjes.

Zieken, zoeken, huis

Gisterenmiddag moesten we weer naar dat ziekenhuis waar ik het al eerder over gehad heb. Mama heeft nog steeds last van haar blaas en moest voor de zoveelste keer aan de anti biodinges en dat vond de verloskundige weer niet zo'n goed idee of zo iets. We zijn weer onderzocht aan alle kanten en gelukkig mochten we die avond al weer naar huis. Ze waren wel weer heel erg aardig in het ziekenhuis en we hebben zelfs te eten gehad, nou moet ik eerlijk zeggen dat ik het niet zo heel erg lekker vond. Mama en oma koken veel lekkerder, zelfs tante Monica kan beter koken dan de kok van het ziekenhuis. Zou het komen omdat de kok familie is van die andere kokken? Vandaag is mama chagrijnig en dat is volgens oom Coen een goed teken, als ze morgen ook chagrijnig is wordt ik zaterdag geboren (precies zoals gepland) want dat ging bij tante Marian ook zo! Ik zal mama morgen eens flink chagrijnig maken, ribbetjes pas maar op.....Catinca gaat morgen bewegen zoals ze nog nooit bewogen is (ja ook emotioneel) !!!!

Kledingkast

Had ik jullie al verteld over mijn kledingkast. Geloof het niet he, nou ik ben een echt dametje en daar hoort natuurlijk een gevulde kledingkast bij. Zonder te overdrijven mag ik wel zeggen dat ik in een gespreid bedje terecht kom, mijn kamertje is tip top in orde, mijn meubeltjes mogen er ook zijn, de lamp hadden we al genoemd (een pronkstukje) en dan is er natuurlijk nog mijn garderobe. Een variatiet aan jurkjes, jasjes, rompertjes, sokjes, petjes en nog veel meer. Ik denk dat er maar weinig foetussen zijn die bij hun overgang naar baby zo goed voorzien zijn. Voor elke gelegenheid heb ik wel een pakje en aangezien ik natuurlijk snel groei zal ik regelmatig wat nieuws moeten aanschaffen (nou ja, mama dan natuurlijk). Winkels pas maar op want Catinca komt eraan....

Genoeg is genoeg

Het leven wordt steeds zwaarder voor mama, vandaag heb ik eens goed naar haar geluisterd en de laatste loodjes zijn heel erg zwaar. Echt, ik doe mijn best hoor, lieve mama, maar het lukt me maar niet om door het geboortekanaal te duiken. Dat stomme ding duwt me steeds terug, hoe hard ik het ook probeer en ik durf me ook niet zo goed tegen je ribbetjes af te zetten. Eigenlijk ben ik best wel bang voor de geboorte, het is ten slotte een hele stap voor een foetus, maar ik moet dapper zijn voor mijn mama. Ik probeer het echt hoor mama!!!!

Krapte op de woningmarkt

Gisteren hoorde ik op de tv iemand praten over krapte op de woningmarkt en daar kan ik tegenwoordig over meepraten! De ruimte hier wordt met de dag kleiner, ik weet niet of dat komt doordat ik aan het groeien ben of misschien omdat mama aan het krimpen is. De berichtgeving van buitenaf wijst op het eerste en ik ben nu -1 week oud, mijn geboorte komt dichterbij. De drukker heeft een proefdruk gemaakt van mijn geboortekaartje maar daar klopte niet zoveel van. Hij noemde mij Cathinca en dat is echt iemand anders, mama was erg verdrietig van deze drukker, ook omdat hij niet op tijd was.

Kokken enzo

Het lijkt wel alleen ellende de laatste tijd met onze medische toestand, mama en ik hangen als los zand aan elkaar en op mama zit geen garantie meer (op mij wel natuurlijk). Nu hebben we weer last van streptokokken of zo. Als deze kokken boos worden moeten mama en ik naar het ziekenhuis en dat is natuurlijk niet zo gezellig. Mama en ik zullen blij zijn als we eindelijk weer eens wat rust hebben zonder kokken, blazen, vergiftigingen en andere enge dingen! Dat we gewoon lekker kunnen knuffelen en dat mama liedjes voor mij zingt en ik langzaam de grote wereld ga verkennen. Zo is daar een harig iets dat Loulou heet en die ik regelmatig hoor knorren aan de buitenwand, dit harige iets heeft altijd honger en komt altijd aandacht te kort. Ik zal haar eens goed verwennen als ik in de grote wereld ben.

Eindelijk rust

He he, eindelijk is mama wat rustig, week na week loopt ze te rennen en te vliegen maar vandaag waren we helemaal ying en yang in een evenwichtige luiertoestand (niet te verwarren met de toestand in de luier!). Gisteren moest ze nog naar de BBQ en wilde ze even dansen maar vandaag was dat gelukkig niet nodig en hebben we het grootste gedeelte van de dag horizontaal doorgebracht.

.

Om de een of andere reden ga ik steeds meer op de digitale bevallingswekker kijken of het al tijd is, maar hij gaat nog niet af. Ik hoop niet dat de wekker verkeerd is afgesteld of erger nog dat hij kapot is. Blijft ik hier hangen totdat ik 18 jaar ben, zou mama vast niet prettig vinden. Vandaag ben ik trouwens -2 weken oud en gisteren ben ik met vlag en wimpel geslaagd voor het baby examen dus ik ben er helemaal klaar voor.

Draaimolen

Mmm, ik denk dat het misschien toch niet zo een slecht idee is om deze kamer vroegtijdig te verlaten. Het begint nu echt krap te worden en de enige ruimte die ik nog heb is naar beneden, tenminste... naar beneden duwt me telkens terug. Ook zou ik wel eens een nachtje achter mekaar willen doorslapen, lig je net lekker dan komt de hele kamer in beweging en kantelt (met een hoop gezucht en gesteun ) naar de ander kant. Ligt mijn opgeschudde kussen plotseling bovenop mij, de dekentjes onder mij en tijdens het draaien zit ik regelmatig knel. Ik zou willen zeggen: mama stop toch eens met dat gedraai, je bent toch geen draaikont. Gelukkig wordt het alweer wel wat koeler in het kamertje en dat is dan weer wel cool.

Warm

Het is de laatste tijd zo warm in mijn kamertje, bijna niet uit te houden. Normaal is het, zeker tegen de (buik)wand, redelijk koel maar de laatste dagen... Ik merk ook dat mama uit haar goede doen is, ze bromt en klaagt nog meer dan anders over hoofdpijn en dikke ledematen en de warmte komt volgens haar omdat ze koorts heeft. Gisteren zijn we saampjes (tja we hebben nog geen keuze) naar de dokter geweest voor een onderzoekje. Een blaasontsteking, mooie boel maar het verklaard wel een hoop. Mama kreeg een recept mee voor wat antibiodinges maar ze is de laatste tijd wat vergeetachtig. In de middag moesten we eerst langs de drukker voor mijn kaartjes en daarna op zoek naar een lamp. Ergens onderweg heeft mama het recept laten liggen en toen we aan het eind van de middag bij de apotheek waren kregen we mooi niets mee. We hebben wel een hele mooie lamp gevonden, dat wel.....

De laatste loodjes

Mama loopt steeds meer te puffen en te steunen, ook slaapt ze heel erg slecht. Ze klaagt de hele dag over haar rug en haar heupen en dat haar voeten zo dik zijn geworden. Ik wil mijn lijf terug zegt ze elk half uur, overmorgen moet je eruit zegt ze tegen mij. Mijn contract er maar eens op nagekeken en er staat toch echt 40 weken dus nog drie weken te gaan (ja, ik ben nu al -3 weken oud). Ach, je moet niet overal een punt van maken, ik pas me wel aan en zal me niet aan mijn kamertje vastklemmen, als mama dat wil kom ik wel. Alleen heb ik dat niet voor het zeggen. Maar eerlijk is eerlijk, mama heeft het niet makkelijk en draagt haar last (dat ben ik dus, hihihi) heel erg dapper, kijk dan toch hoe groot mama is geworden!


Mij mama heeft zich ontpopt tot een heuse breimachine, het ene na het andere truitje wordt gemaakt. Vreemd hoor dat breien, ze gebruiken er geheime formule voor zoals: 3stk tot 16cm, inl tot 6stk ar met vst. Niet te volgen maar mijn mama begrijpt het allemaal omdat ze zo knap is. Onze vakantie in Hommerich loopt ten einde, gisteren was een mooie dag, zeker na alle regen die we hier hebben gehad en ook vandaag mag er wezen. Vandaag gaan we terug, mama heeft ernstige nesteldrang en verlangt naar haar eigen huis. Ik eigenlijk ook wel.

Leerfase

Nog maar drie weken te gaan en ik wordt geboren, ik heb nog zoveel te doen. Je moet natuurlijk wel beslagen te ijs komen als pasgeborene. Gelukkig wordt er fysiek nog niet zoveel van je vewacht maar al snel verwachten de gelukkige ouders een herkenning en een glimlachje. Ook kraaien wordt op prijs gesteld, dat is het zinloos en niet communicatief geluidjes maken. Natuurlijk ook op gepaste en ongepaste tijden huilen, liefst niet altijd met een duidelijke reden zodat de ouders goed scherp blijven. Voor gevorderden zijn er dan nog allerlei stuipjes en vanwege mijn natuuurlijke aanleg doe ik als hoofdvak maar de hik. Vanacht ben ik een beetje met trappelen begonnen om mama te laten zien dat ik haar wijze lessen echt wel serieus neem, je weet wel, dat van dag en nacht.

Truukje

Luister, ik ken een truukje. Telkens als mama naar haar buik kijkt (en daar woon ik natuurlijk) maak ik me dik zodat de buik van mama groter lijkt. Dan gaat mama klagen dat wij tweeen teveel zijn voor een lichaam en dat het tijd wordt dat ik geboren ga worden. Ik dacht het niet, ik kom wanneer de tijd daarvoor gekomen is (speciaal voor dit doel is er een digitaal bevalling alarm klokje ingebouwd in de placenta). Mama gaat wel steeds meer steunen en puffen, ze begint een beetje op een oude stoomtrein te lijken.

Vandaag was de verloskundige er weer, ze had een stagiaire bij zich. Dat is een soort verloskundige die nog niet klaar is, net als ik. Je zou zelfs kunnen zeggen dat in deze fase van mijn foetusschap ik ook een stagiaire ben, een stagiaire-baby. Gelukkig heeft ze niet in mij geknepen, mama maakt er af en toe een sport van om me bij mijn enkels te pakken en dat vind ik ook niet zo leuk (ik trappel dan flink van me af).

Wat hebben grote mensen toch met de nacht?

Ik ben het even helemaal kwijt. Kijk, strikt genomen leef ik natuurlijk in het donker en zou het mij niet moeten uitmaken of het nu dag of nacht is, in de praktijk kijk ik op de een of andere manier met mama mee (hoe dat precies werkt weet ik ook niet). Nog voor dat het blog begon, maar nadat ik alleen nog maar een klompje cellen was, maakte het mij niet zoveel uit of het dag of nacht was. Als ik wakker was bewoog ik en anders sliep ik. Ik was in die tijd nog niet zo hoogbegaafd als nu natuurijk dus ik dacht dat het zo hoorde. Later ging ik meer op de reacties van mama letten en meende ik te begrijpen dat er in de nacht moet worden geslapen en dat overdag er is om te bewegen.
Hoe fout kun je zijn! Gisternacht om een uur of een had mama genoeg geslapen en wilde ze een feestje bouwen of zo, ze had nog iemand uitgenodigd en ook die zag er wakker uit, de hulp papa wat minder maar goed die is van huis uit en slaapkop. Mama had het wel over hoofdpijn en opgezwollen ledematen maar dat zei mij niet zoveel, ik sliep nog half. Ze praten wel over mij en plotseling begon die Saskia (de midden in de nacht uitgenodigde verloskundige) in mij te knijpen! Midden in de nacht! Het is maar goed dat mijn stembanden nog niet in gebruik zijn anders had ik een gepast protest laten horen.
Ik zal mij moeten aanpassen aan de grote mensenwereld, ik ben tenslotte in de leer voor hele lieve baby. Over een paar weken zal het er om spannen, zal het mij lukken om af en toe midden in de nacht wakker te worden, zoals het kennelijk hoort? Ik weet het niet maar ik zal mijn best doen. Nee dan heb ik toch minder moeite met het grote mensen ontbijt, dat is pas echt de moeite waard!

Hommerich

We zijn in Limburg aangekomen, het was wel een vermoeiende reis voor ons. Gelukkig zijn we zondag wat bijgekomen van alle ondergane ontberingen en van de laatste dagen, het was heerlijk weer en we hebben lekker in de tuin liggen luieren. Maandag was een hele andere dag, er moesten dingen ingepakt worden, laatste andere dingen geregeld, urenlang in de auto zitten, het vakantiehuisje inrichten en slaapkamers klaar maken, eten regelen. Ik heb me heel lief de hele dag stil gehouden, nou ja, heel af en toe tijdens de reis heb ik op mama's blaas gedrukt zodat ze zich geen zorgen zou maken (hihihihi). Wat een dag, mama was doodmoe, maar het is dan ook wel de moeite waard.

We zijn in een hele oude hoeve getrokken, hartstikke mooi en rustig gelegen met een hele aardige meneer die hier altijd woont. Uren zou ik nog over deze mooie plaats kunnen schrijven maar mama, buna en Monica zijn in staccato roemeens met elkaar aan het tetteren, ze hebben echt geen begrip dat het op mijn leeftijd nog moeilijk is om je te concentreren en dat ik nog geen vijf dingen tegelijk kan doen. Wacht maar af, voor jullie het weten zullen jullie me aanstaren met een blik die zegt: doe toch eens rustig aan kind, waar haal je de energie vandaan, en als ik dan geen begrip heb dan weten jullie waar dat vandaan komt.......

Mijn toekomst...

Ja , zoals ik gisteren al zei, ik ben vrij verstandig voor mijn leeftijd en daarom heb ik besloten om eens wat vooruit te kijken in de toekomst. Zo ben ik er zeker van dat ik na mijn geboorte zwaar onderschat ga worden. Je wordt niet voor vol aangezien als je in een wiegje ligt of het nog gewoon lekker vindt om aan van alles en nog wat te sabbelen (grote mensen hebben dat ook maar ze onderdrukken het gewoon!). Om eens een voorbeeld te noemen, ik zie het al helemaal gebeuren dat ik zo lekker lig te dutten en dat je wakker schrikt en er staan drie hoofden over je heen gebogen. En dan beginnen de hoofden te praten, nou ja praten..... er is echt helemaal niets van te maken. dingen als : goedjie goedjie goedjie ploek ploek isetdangeengrotemeidddddd ahtoebietoebiebloeb. Kijk daar moet je bij een multiculturele baby als ik niet mee aankomen, ik accepteer alleen nederlands, roemeens en portugees en misschien in mijn tweede levensjaar ook nog frans, spaans hongaars en chinees (schijnt hip te zijn tegenwoordig) maar koeterwaals is daar niet bij. Jullie zijn gewaarschuwd. Overigens alvast drie potentiele hoofden, buna, tante Monica en mama.

Goedemorgen.....

Eindelijk hebben mama en ik weer eens echt lekker geslapen, daar waren we wel aan toe. Gisteren middag is de verloskundige nog bij ons geweest en volgens haar was alles in orde en mogen we zelfs op vakantie naar Limburg, joeppieeee. Ik heb al gehoord dat als we daar naartoe gaan dat mama een dagje naar een soort verwencentrum wil waar ze je de hele dag vertroetelen, dat hebben wij wel verdiend met al die drukte deze week. Oma gaat mee en voor de zekerheid ook nog een hulpmama en een hulppapa, je weet maar nooit! Oma vond mijn 'na de geboorte' kamer ook heel erg mooi en nu we het daar toch over hebben ik ben nu al -4 weken oud en om eerlijk te zijn voor mijn leeftijd best wel verstandig. He ik voel een ..Hik... rare kriebel, wat krijgen ..Hik... we nou weer, ah nee ..Hik... he weer die vervelende hik, gaat ..Hik... die stomme hik dan nooit ..Hik... over.

Slaapgebrek

Donderdag avond had ik net lekker de baarmoeder goed getrappeld en de placenta opgeschud, kortom ik wil lekker gaan slapen, maar mama voelde zich al niet zo goed en om middernacht hield ze het niet meer. Ze heeft de verloskundige gebeld en we moesten naar het ziekenhuis. Ze waren best wel aardig in het ziekenhuis maar om eerlijk te zijn vind ik het maar niets hoor. Het is maar een kale boel daar met allerlei enge apparaten die piepen en grommen en waar stroken papier uitkomen. Gelukkig mochten we weer naar huis maar de volgende dag moesten we wel terugkomen. Het was wel een drukke dag zo met weinig slaap en een van de hulppapa's was ook nog ziek, mama heeft voor hem gezorgd, zie je wel dat ik de liefste mama van de hele wereld heb. Vrijdagavond is mijn oma gekomen uit Roemenie, ze gaat voor mama zorgen en na mijn geboorte gaat ze mij heel erg verwennen! Maar eerst moeten we uitrusten want we zijn zo moooooeeeeeee...........

HELP !!!!!!!

Help! HELP, mama en ik hebben last van zwangerschapvergiftiging, sta niet zo stom te kijken, doe dan toch wat! Mama heeft al een tijdje last van pijn aan haar ribbekast (en raad eens wie daar de schuld van krijgt) en deze week kreeg ze ook last van hoofdpijn maar vandaag bij de verloskundige bleek dat wij last hebben van zwangerschapvergiftiging. We zouden op vakantie gaan en een weekje lekker luieren maar dat kan nu niet, misschien gaan we later dit jaar als ik geboren ben. Arme mama, ik heb wel met haar te doen hoor. Elke avond zingt ze zo lief voor mij en dan masseert ze me zachtjes en zegt lieve dingetjes. En nu is ze helemaal niet lekker, dat vind ik niet eerlijk. Ook maakt mama zich druk om allerlei belangrijke dingen maar ik heb liever dat ze zich niet zo druk maakt want het is echt beter als ze wat rust neemt. Dus HEEELLLP........

Ying, Yang en Yoga

Vanavond ben ik met mama en een van mijn hulppapa's naar zwangerschaps yoga geweest. Daar leren ze mama om makkelijker te bevallen en dat is natuurlijk een goede zaak. Ik kan er niets aan doen maar ik was een beetje aan het meeluisteren en daar werd ik wel een beetje bang van. Er was een yogi-in (een meisjes yogi) die uitleg gaf over ademhaling, weeën, persen, klemzittende baby's, meepuffende vaders en iets wegploppen met open ogen (als ik het goed begrepen heb). Wat een toestand staat ons te wachten. Gelukkig mochten we na deze opwekkende informatie even tot rust komen en hebben we bij een hele aardige mevrouw een bevalling-bad opgehaald zodat ik schoon geboren wordt. Deze mevrouw had ook nog een hele stapel tips maar gelukkig niets over dwarsliggende baby's en zo maar over drie kindertjes en dat ze graag nog een vierde wou krijgen. Zo erg kan het dan toch allemaal niet zijn dacht ik bij mezelf en ook het dochtertje dat even beneden kwam kijken zag er best wel gelukkig uit. Het zal wel een beetje Ying en Yang zijn en zolang die maar in evenwicht zijn.....

Eindelijk een rustig dagje....

He he, de signalen zijn eindelijk bij mama's bovenkamer aangekomen. Een dagje rust, daar was ik wel aan toe, zeker na gisteravond. Mama was naar een feestje en ik weet niet hoeveel mensen er aan haar buik (en daarmee ongevraagd aan mij!!!) hebben gevoeld maar het leek wel een koninklijke audiëntie. Daarnaast was er ook Afrikaans eten, ik weet niet of ik daar wel zo goed tegen kan maar ik heb me ingehouden en heb niet teveel geprotesteerd tegen alle mishandelingen van die avond. Vandaag had mama eindelijk een rustdag en ze heeft zolang op de bank gezeten dat het mij verbaasd dat we er nog uit gekomen zijn, is kijken of ik haar morgen aan het breien krijg :-)

Vandaag heeft mama een hele mooie tekst gevonden voor op mijn geboorte kaartje, nee ik ga lekker nog niets verklappen maar ik kreeg traantjes in mijn oogjes (mama houdt heeeeel veeeel van mij). Jullie zullen nog een paar weken geduld moeten hebben. Ik ben nu trouwens -5 weken oud en ik ben bezig om meer te leren over mijn leven na de geboorte maar om eerlijk te zijn kan ik me er nog niet zo goed een voorstelling van maken. Het lijkt me wel lastig al die veranderingen maar ja je hebt niet veel keuze als foetus......

Druk, druk, druk.....

We hebben het maar druk, mama en ik. Mama wat meer maar ik heb geen keuze, ik moet met haar meedoen of ik wil of niet. Vandaag zijn we in Leiden geweest en ik hoorde zoveel geluiden om me heen dat ik er een beetje nerveus van werd. Ik stuur signalen naar mama maar vandaag wilde ze er niet zo naar luisteren. Wij foetussen hebben een speciale manier om met mama te communiceren, we doen dat met een hele kleine briefjes die door mama's hersenen worden ge decodeerd. Meestal lukt dat wel maar vandaag kwam ik er niet echt doorheen, ik zond het signaal 'nestelen' uit zodat mama lekker thuis zou zijn en op haar stoel zou nadenken over de dingen die nog in huis moeten gebeuren voordat ik geboren wordt. Dan gaat ze mijn wiegje weer opmaken en mijn kleertjes wassen of strijken. Ook krijgt ze dan zin om te gaan breien maar niet vandaag. Misschien is het boodschap systeem in de war, gisteren begreep mama mijn signalen ook al niet (ze dacht dat ik al geboren wou worden, nou ik dacht het niet hoor). Maar goed, door al dat gehol kom ik niet aan mijn beweging toe en is mama heel erg moe, ze wil nu gaan slapen en ik wil nu mijn dagelijkse oefeningen doen. Ja we zijn goed dwars de laatste dagen, hihihi, zou ik soms last hebben van foetale puberteit. Met mijn indaling gaat het wel goed, ik hang plotseling een stuk lager en op de een of andere manier is dat voor mij en mama wat makkelijker in de beweging.

Hik..........Hik...........Hik

Het is misschien een beetje raar maar ..Hik... ik heb de laatste tijd zo'n last van de hik, ik ..Hik... begrijp niet waar die vandaan komt. Mama zegt dat ..Hik... ik teveel en te snel drink maar ik ben me van ..Hik... geen kwaad bewust. Moe wordt je ervan, moe, moe en nog ..Hik... eens moe. Ook mama wordt er moe van, ze ..Hik... vindt het een vervelend gevoel als ik hik en begint dan een beetje ..Hik... aan mij te schudden maar dat helpt niet veel. Volgens ..Hik... mij hoort het er bij maar lastig blijft het wel.....

Mijn nieuwe wagen !!!!!!!

Yahoooo, mijn nieuwe wagen is vandaag gekomen. Een prachtig karretje hoor, een vier wiel luxe wagen met twee voet aandrijving van één MamaKracht en met afneembaar dakje dus eigenlijk een cabrio. Geschikt voor overnachtingen en dutjes tussendoor met groeimogelijkheden van maxicosy tot all terrain buggy! Kost een paar stuivers maar dan heb je ook wat. Helemaal te gek, het is een echte Mutzi en hieronder staat een foto, mooi he!

Moeilijke oefeningen...

Omdat ik over een week of zes geboren moet worden ben ik begonnen met indalen. Dat valt nog niet mee hoor, de ruimte hier is dan wel knus maar ook wat krap aan het worden. Daarnaast wil ik natuurlijk ook mijn dagelijkse beweging hebben, je weet wel strek, buig en schop oefeningen want als ik geboren word moet ik goed in vorm zijn. Ik heb uit betrouwbare bron dat je dan moet weken voor je voedsel, eerst moet je aandacht trekken en daarna zuigen of je leven er van af hangt en dan is er ook nog iets met luiers of zo. Ingewikkeld allemaal, maar geen zorgen voor de dag van morgen, eerst maar indalen!

Eerst was er niets......

Eerst was er niets, en toen uit het niets kwam er iets en dat iets was niet niks want dat was ik! Op dit moment ben ik ongeveer -6 weken oud en ik ben met recht een cyber-foetus. Hoe ik dan kan bloggen, zeker nog nooit van wifi gehoord he? Momentje hoor, ik moet even wat trappelen want mama valt bijna in slaap en dat kunnen we niet hebben. Zo dat is beter, het valt niet mee voor mijn mama want ik ben een flinke baby aan het worden en stil liggen, daar doe ik niet aan. Mama zegt wel eens dat het nu wel mooi is geweest maar ik ben nog niet helemaal klaar voor de buitenwereld. Ze zal me nog een paar weken dicht bij haar moeten houden, ik heb de huur voor deze kamer namelijk voorruit betaald en ik wil wel waar voor mijn geld natuurlijk (ik ben dan wel een internationale baby maar wel een met hollandse roots!). Ik heb de kamer voor na mijn geboorte ook al besproken en ik begrijp uit de buitenwereld dat die heel mooi is geworden (op een kleinigheidje na dan). Ook heb ik al stapels kleren en speelgoed om me straks mee te vermaken en iedereen wacht op mijn komst. Laat ze nog maar even wachten, het is wel wat krap hier maar wel lekker knus