Hallo, daar ben ik weer

Hallo allemaal,

Na een paar jaar sabbatical ben ik weer terug, niet meer als baby maar als peuter. Mijn nieuwe blog heet http://naar-catinca.blogspot.com/ en daar zijn mijn belevenissen weer als vanouds te volgen.

Tot snel,
Catinca

één jaar

Vandaag ben ik jarig en één jaar oud geworden. Een mijlpaal in mijn leven. Van een hulpeloze kleine baby ben ik afgelopen jaar uitgegroeid tot een nog steeds niet al te grote maar wel ondernemende, brabbelende rondkruipende peuter die het steeds drukker krijgt met het ontdekken van de wereld om zich heen.

Als je jong bent moet je leren

Iets vergeten doe je later pas

Ik heb zelfs ergens horen beweren

Dat oudjes praten van wat vroeger was

Snel en sneller kom ik aangekropen

Het kruipen heb ik onder de knie

Ik ben nu toe aan het leren lopen

Vast ter been ben ik echter nog niet

Tandjes krijgen, leren praten

Een drukke tijd heb ik voor de boeg

Ontdekken waarom geitjes blaten

Ja, er zijn uitdagingen genoeg

Moet me nu echt concentreren

Op de vele dingen die komen gaan

Veel te druk met van alles leren

Het blog moet ik helaas laten gaan

Alle trouwe lezers wil ik bij deze bedanken voor jullie warme belangstelling voor mijn belevenissen(de niet trouwe lezers ook trouwens), voor jullie reacties en de vele bezoekjes die mama en ik van jullie mochten krijgen. Bij deze een bijzonder grote verknuffing voor jullie allemaal.

Zoemmmmmm

Daniela en David zijn bij mama en mij op vakantie. Daniela is een oude (nou ja, oud) vriendin van mama en David is haar zoon. Het is reuze gezellig en we doen allerlei leuke dingen, we zijn op het strand geweest om kuilen te graven en pootje te baden en we zijn naar Avifauna gegaan om de vogels te bekijken. De mooiste vogel vond ik een grote blauwe die met een zware stem boehoe riep maar ze hadden allerlei kleine en grote vogels, van heel gewoon tot heel erg vreemd.

Over de frequentie en kwaliteit verknuffingen heb ik met onze vakantiegangers niets te klagen ook al zijn er kleine wezentjes die mij niet zo nodig hoeven te verknuffen. Bij ons thuis zijn nieuwe ramen en deuren gemaakt en dat ziet er heel mooi uit maar.... de oude horren passen niet meer. In de nacht wordt ik nu verknuft door een bateljon kleine zoemende beestjes, het zijn muggen en je krijgt rare bultjes van hun ongewenste aandacht die ook nog eens jeuken.

Er is nog meer groot nieuws: Astrid, een andere vriendin van mama heeft een klein meisje gekregen, Silke Catharina. Omdat tante Astrid en mama zulke goede vriendinnen zijn is Silke een soort van nichtje van mij, leuk he! Later als Silke groter is gaan we gezellig spelen en zal ik haar het een en ander uitleggen over grote mensen, poezen en andere zaken van het leven die ik al ontdekt heb zodat zij het wiel niet opnieuw hoeft uit te vinden.

Bewegen en kip

Sorry hoor allemaal, ik ben zo druk met mijn nieuwe vaardigheden dat ik geen tijd meer heb om te bloggen. Drie weken geleden heb ik plotseling echt leren kruipen in plaats van alleen maar tijgeren en daarmee ben ik zo mobiel geworden dat ik allerlei nieuwe dingen moet ontdekken. Supersnel verplaats ik me door de kamer en niets is meer veilig voor mij, met spoed moesten er traphekjes worden gemonteerd. De kastdeur beveiliging en het buiten bereik plaatsen van gevoelige zaken staan hoog op mama's prioriteiten lijst. Alsof dat nog niet genoeg is begin ik ook al de eerste beginselen van het lopen onder de knie te krijgen en met behulp van mijn loopwagen, die ik alvast voor mijn naderende verjaardag heb gekregen, beweeg ik mij nog wat wankel door de huiskamer.

Het grootste nieuws is misschien wel dat ik na maanden zorgvuldige voorbereiding en met veel geduld eindelijk het vertrouwen van Loulou de poes heb weten te winnen. Ze kwam steeds dichterbij en eindelijk heb ik een hap van haar genomen. Mama zag het niet maar Loulou merkte het wel en mijn actie werd dan ook meteen bestraft met een tik op mijn bolletje en een hoop geblaas.

Ik moet helaas toegeven dat Loulou er lekkerder uitziet dan dat ze smaakt, daarbuiten is ze ook heel harig en bevordert deze voedselervaring ook al niet. Mochten er meer mensen zijn die eens van Loulou willen proeven dan moet ik dat afraden: poes smaakt niet lekker.

Wel lekker zijn de hapjes die mama maakt, vooral die met kip. Nu heb ik buiten al eens een kip zien lopen maar om eerlijk te zijn durf ik daar, na mijn ervaring met Loulou, niet zomaar in te happen. De lopende kip lijkt in de verste verte niet op mama's kip hapjes en waarschijnlijk vindt ze het ook niet goed als ik in haar hap. Ik moet daar eens diep over gaan nadenken hoe je vanaf lopende kip tot kiphapje komt, misschien is dat ook toepasbaar op Loulou.

De vloer schrobben

De wereld zit vol vreemde en onverwachte dingen voor een welopgevoede baby. Je kruipt erin rond en probeert je omgeving te begrijpen en de dingen een goede plaats te geven in je bovenkamer maar dat is niet altijd even makkelijk. Zo heeft mama laatst een nieuwe rare manier gevonden om de vloer schoon te maken, als ik er zo naar kijk denk ik niet dat deze manier beter is dan de vorige, wel veel leuker, dat dan weer wel.

Door de zwaartekracht vallen er allerlei dingen op onze vloer, gelukkig zijn de meeste dingen weer makkelijk te verwijderen. Bijvoorbeeld mijn speelgoed, je schraapt het bij elkaar en doet het in de speelgoed doos en klaar is Kees (of bij mij thuis, klaar is mama). Je hebt echter ook andere zaken die moeilijker weg te halen zijn, bijvoorbeeld dingen die buiten onder schoenen zijn blijven plakken en binnen plotseling aan de vloer plakken of een aangekoekte Liga nadat ik dit van origine vaste koekje met behulp van sabbelen in een kleverige substantie heb getransformeerd. Ook geweigerde lepeltjes voedsel die ik vlak voordat ze mijn mond ingaan met een perfecte timing heb weggeslagen kom je op onze vloer tegen en dan heb ik het nog niet over onze wandelende haren fabriek Loulou de poes gehad.

Vroeger (was alles beter, ja ook ik ken mijn cliches) maakte mama de vloer schoon met een emmer water en een mop, eerlijk is eerlijk het lijkt me niet een echt leuk karweitje maar wel noodzakelijk en redelijk effectief ook al valt het lange termijn effect wat tegen. Ik denk dat mama het deze week goed zat was en een vrolijkere manier van vloer schrobben zocht.

Ze heeft hiervoor een klein buisje aangeschaft, nog geen tien centimeter groot, met daarin het schoonmaak gereedschap. Een soort van steeltje met een rond dingetje aan het eind, het werkt heel erg simpel: je stopt het gereedschap in het buisje, haalt het er weer uit en baast er tegenaan, dat is alles. Ik moet zeggen dat ik het een heel leuk gezicht vind maar de mop werkt volgens mij toch beter.
.

Oorkokken

Het is alweer mis met mij, een dubbele oorontsteking deze keer. Ik heb mij laten vertellen dat een hele kudde streptokokken, stafylokokken en pneumokokken zich in mijn buizen van Eustachius hebben genesteld. HALLO zijn jullie er nog? Gelukkig, tja ik hoor jullie even niet zo goed vandaar. Weer ben ik niet lekker en kijk ik met zielige en waterige oogjes de wereld in terwijl ik zielige geluidjes maak. Mijn oren doen pijn en zelfs Knorretje, mijn lievelingsknuffel, kan mij niet troosten.

Het gaat nu al weer wat beter want ik ben weer aan de antibiodinges en met paracetadinges wordt mijn oorpijn onderdrukt maar het blijft maar tobben op deze manier. Nu heb ik een en ander eens nagekeken en volgens mij val ik nog onder de fabriekgarantie want ik ben nog geen jaar oud. Eens even bij mijn mama navragen of ze aan garantie doet, ik hoop wel dat ik mijn bonnetje nog heb.

Tussen al die kokken door ben ik nog wel hard aan het oefenen, als iemand met mij meeloopt kan ik al zelf stapjes maken en met wat hulp tegen het omvallen blijf ik helemaal zelf rechtop staan. In mijn box trek ik me op aan de spijlen en ook het rondscharrellen gaat me steeds makkelijker af. Zitten is al helemaal geen probleem meer ook al ben ik laatst wel in zithouding achterover gerold, best wel een koddig gezicht ware het niet dat ik met mijn bolletje nogal pijnlijk op mijn piano viel. Al doende leert men zal ik maar zeggen en de vertroosting van mama maakte weer een hoop goed.

Kaal maar dan met muziek

Dit weekend is tante Monica teruggekomen uit Amerika, ze is daar op vakantie geweest en heeft allemaal familie en vrienden bezocht die ze een hele tijd niet had gezien. Natuurlijk heb ik haar gemist en was ik heel erg blij dat ik haar weer zag, ze had ook een cadeau voor mij meegebracht uit Amerika. Ik wist niet goed wat het was maar het zag er wel heel grappig uit en gelukkig was er een vrijwilliger in de buurt die mij liet zien dat het een soort fluit is. Als je er aan de goede kant op blaast geeft de fluit geluid en dan is er ook nog iets met gaatjes die je met je vingers kan afdekken waardoor de toonhoogte veranderd. Hoe dat precies werkt heb ik nog niet uitgevogeld en ik krijg zelf ook nog geen geluid uit de fluit. Op een dag gaat het me lukken, dat weet ik zeker want ik ben van heel muzikale komaf. Mijn mama heeft een hele mooie piano en af en toe mag ik daar wat vrije expressie op oefenen, of mijn spel echt mooi is kan ik natuurlijk niet zelf beoordelen (ook al ben ik daar wel van zeker van natuurlijk) maar de buren zijn in elk geval nog niet komen klagen. Van de andere kant is er ook nog niemand geweest om me een contract aan te bieden.