Rookgordijn

Afgelopen weekend ben ik naar het vakantiepark van Landal geweest om, zoals gezegd, uitvoerig en langdurig verknuft te worden. Met het verknuffen is het best wel goed gekomen maar in onze tijdelijke kindervriendelijke luxe bungalow hing wel een heel eigenaardige lucht. Van mama begreep ik dat dit nu rooklucht is, dat komt van die malle stokjes die sommige mensen in hun mond stoppen en daarna in de brand steken. Echt niet lekker die lucht en het schijnt slecht te zijn voor je gezondheid. Ook was het huisje niet echt schoon, mama is daar behoorlijk boos over geworden bij de receptie.

Wel heel interessant was het kinderparadijs, ook al ben ik nog te klein om mee te doen, het zag er heel aantrekkelijk uit. Klimrekken, een ballenbak, een glijbaan, een ballenblazer, af en toe een optreden van meneer Bollo (een hele grote knuffelbeer) en hele volkstammen kinderen met daar om heen een cirkel van lichtelijk verveelde ouders. Je vraagt je af of er voor kinderen nog leukere dingen op aarde zijn :-). Als ik later groot ben dan zal ik me met genoegen eens flink in dit speelparadijs storten, als we er ooit nog komen tenminste want ik geloof niet dat mama en Coen dit park een groot succes vonden. Hieronder een foto waar ik wordt aangevallen door mijn knuffels!

.

Ik moet

De laatste tijd heb ik niet zoveel tijd om wat voor het weblog te schrijven, mijn leventje is in een steeds sneller gaande stroomversnelling terecht gekomen. Er is een drang in mij die steeds maar nieuwe dingen moet ontdekken, steeds maar nieuwe dingen moet uitproberen en daarbuiten gaan mama en ik ook naar allerlei mensen toe. De laatste week ben ik ook een beetje verkouden geweest en waren mijn luiers volgens kenners te groen en te dun uitgeslagen. Dit resulteerde in wat bezoeken aan de huisarts maar dat waren niet de enige medische bezoeken. Aangezien in mijn prille baby tijd al het goede van links kwam had ik daar een voorkeur voor ontwikkeld (ja ik ontwikkel snel) en die moest via fysiotherapie weer rechtgezet worden. Vanochtend moest ik naar het consultatieburo en daar hebben ze me voor de tweede keer geprikt, onder ons gezegt kunnen verpleegkundigen veel beter prikken dan artsen en je mag één keer raden wie mij heeft geprikt! Ik was weer goed van streek maar gelukkig was behalve mama ook Coen mee om mij te troosten, in dit soort traumatische belevenissen is hij toch wel een heerlijke grote knuffelbeer.

Na al deze bezoeken, na al het ontdekken van nieuwe dingen, na het doorstaan van medische toestanden, na al het verwerken van mijn emoties en indrukken, na al dit moeten moet ik even niets meer. Dit weekend gaan we lekker naar een huisje op de veluwe, even een weekendje er tussenuit. Dan moet ik niets maar dan wil ik uitgebreid en langdurig verknuft worden, dan wil ik lekker badderen, dan wil ik rondgewandeld worden in de bossen, dan wil ik alleen maar met leuke dingen spelen, dan wil ik lekkere verse melk, dan wil ik...........wat, is het weekend nu alweer voorbij?

Dank je wel hoor, Dolf Jansen, voor zo'n lief gedicht

Jouw kleine handje
grijpt mijn grote vinger vast
mooi toch dat mijn vinger
zo in jouw handje past

ik vraag je 'gaan we lachen?
'je antwoord met een lach
en als jij zo antwoord op mijn vraag
heb ik een goeie dag

ik weet dat gletsjers smelten
van ozon en van gif
ik ken de laatste panda
en ik heb gehoord van hiv

ik zie de wereld draaien
draag niet voor niets een bril
maar als jouw lach zich daarin spiegelt
dan staat de wereld even stil

want jij bent 100
jij bent 100
jij bent 100
jij bent 100 op de schaal van lief

jouw kleine scherpe nageltje
krabt krasjes in mijn arm
en als ik jou stevig vasthoud
hebben wij het samen warm

ik geef een fles, ik vraag een boer
jij schudt bedachtzaam nee
en als je heel soms huilen moet
dan huil ik stiekem mee

ik weet van pijn en onrecht
door politiek geweld
ik zie ongelijkheid wereldwijd
en ik ken de macht van geld

ik heb geen geld, ik heb een vriendin
dat is niet bedoeld als klacht
want ik ben rijkste van allemaal
wanneer jij naar me lacht

jij bent 100
jij bent 100
jij bent 100
jij bent 100 op de schaal van lief

Oei, alweer

Volgens de 'Oei ik groei' ben ik alweer aangeland bij een groeistuip, dat zal alweer de derde op rij zijn en er wordt van mij verwacht dat ik deze week wat knorrig ben. Na deze stuip kan ik gelukkig weer wat langer gezellig zijn en dat is wel zo leuk, mmm ja.... dat zeg ik wel zo maar er zaten ook nog wat prikken aan te komen. Maar even niet aan denken. Het valt niet mee al dat gegroei en ik heb nog bijna 18 jaar te gaan voordat ik uitgegroeid ben. Het is hard werken als baby, de mensen kijken naar je en je hoort ze denken: kon ik dat nog maar, lekker de hele dag nietsdoen. Nou, ik heb nieuws, niksdoen pffff.. het is gewoon keihard werken als baby maar dat zijn jullie al lang weer vergeten. Groeien, drinken, opdruk oefeningen, buikspier oefeningen, de wereld verkennen, sabbelen, mekkeren, rammelen en ga zo maar door.

Over sabbelen gesproken, sinds een paar dagen heb ik een onbeschrijfelijke behoefte om allerlei pluizige dingen in mijn mond te stoppen. Mijn knuffels hebben geen leven meer, de een na de ander wordt door mij 'besabbelt' en ik weet best wel dat het niet hoort en dat aan knuffels sabbelen niet echt lekker is maar dit is sterker dan mezelf. Mijn verstand zegt dat ik boven al dit soort dingen moet staan maar mijn baby-hormonen zijn het daar duidelijk niet mee eens. Ik probeer me ertegen te verzetten maar het is echt onbegonnen werk, de hormoontjes zijn de baas over mij.

Ook zo'n hormonale ondeugendheid, ik had voor mezelf een nieuw spelletje verzonnen dat 'houd je poep op' heet, vier lange dagen heb ik het volgehouden en mama was daar geloof ik niet zo gerust op. Gisteren werd de druk te groot en ondanks mijn dappere pogingen hield ik het niet meer en ja, dan is zo'n luier toch al snel veel te klein. Mama en oma waren sprakeloos en ik zat tot aan mijn oksels... nou ja jullie begrijpen het wel. Gisteravond dacht ik laat ik het spelletje eens omgekeerd proberen, mama was bezig me te verschonen en net toen ze een verse luier onder mijn billetjes schoof..... jullie begrijpen het alweer. Hihihi, drie luiers waren er nodig voordat er ééntje droog om mijn achterwerk zat.

Ingezonden

Catinca is onrustig, ze is huilerig en kijkt me met niet begrepen ogen aan. De middag is te druk geweest, te veel indrukken. Ik houd haar tegen me aan, buik tegen buik want dat vind ze prettig. Ze is erg moe maar vecht tegen de slaap. Af en toe vallen haar ogen dicht maar dan is er altijd weer een geluid dat bekeken moet worden..... totdat ze me op een zeker moment recht aankijkt. Plotseling ben ik op dat moment haar hele wereld, haar alpha en omega, weg zijn de geluiden, de indrukken, alleen ik besta nog in haar universum. Ze kijkt me vol vertrouwen aan en ik voel me heel erg groot(s) worden. Catinca sluit tevreden haar ogen en valt in een diepe slaap.... mijn geluk kan niet meer stuk.