Kaal maar dan met muziek

Dit weekend is tante Monica teruggekomen uit Amerika, ze is daar op vakantie geweest en heeft allemaal familie en vrienden bezocht die ze een hele tijd niet had gezien. Natuurlijk heb ik haar gemist en was ik heel erg blij dat ik haar weer zag, ze had ook een cadeau voor mij meegebracht uit Amerika. Ik wist niet goed wat het was maar het zag er wel heel grappig uit en gelukkig was er een vrijwilliger in de buurt die mij liet zien dat het een soort fluit is. Als je er aan de goede kant op blaast geeft de fluit geluid en dan is er ook nog iets met gaatjes die je met je vingers kan afdekken waardoor de toonhoogte veranderd. Hoe dat precies werkt heb ik nog niet uitgevogeld en ik krijg zelf ook nog geen geluid uit de fluit. Op een dag gaat het me lukken, dat weet ik zeker want ik ben van heel muzikale komaf. Mijn mama heeft een hele mooie piano en af en toe mag ik daar wat vrije expressie op oefenen, of mijn spel echt mooi is kan ik natuurlijk niet zelf beoordelen (ook al ben ik daar wel van zeker van natuurlijk) maar de buren zijn in elk geval nog niet komen klagen. Van de andere kant is er ook nog niemand geweest om me een contract aan te bieden.

Kruipolie

We zijn alweer een tijdje terug uit Roemenie en het normale leven heeft de vakantie weer in het vergeethoekje gedrukt. Mama is weer aan het werk en ik ben regelmatig op de kinderopvang of bij mijn oppasmoeder Alie te vinden. Natuurlijk wordt er van mij wel verwacht dat ik weer vorderingen maak in mijn ontwikkeling, temeer daar het consultatieburo van mening is dat ik aan de kleine kant ben. Gelukkig kan ik melden dat ik weer een emotioneel sprongetje heb gemaakt en steeds handiger wordt met mijn handjes. Ook mijn eigen wil, die zeker niet aan de kleine kant is, heeft een groei doorgemaakt. Daar waar ik vroeger nog wel eens een naar mijn zin niet echt lekkere maaltijd naar binnen liet scheppen houd ik nu mijn lippen stijf op elkaar.

Mijn wereld is wel groter geworden want de grootste vooruitgang is dat ik begonnen ben met kruipen, nog niet helemaal volgens de regelen der kunst maar ik kom in elk geval wel waar ik wil komen. Vooral mijn armen doen het werk en ook al spartelt mijn onderkant vrolijk mee, ze helpt mij nog niet echt met de voorwaartse beweging. Misschien moet ik mama eens vragen of ze mijn onderste helft eens met kruipolie wil masseren.

Bunu Hue en buni Floare in Singeorg Bai

Mama heeft een auto gehuurd en daarmee gaan we naar Singeorg Bai, een dorpje in de bergen in het noordwesten van Roemenie. Nu zijn mama en Coen het erover eens dat de wegen in Roemenie stukken beter zijn geworden de laatste jaren, sterker nog: heel Roemenie gaat met sprongen vooruit, maar er zitten hier en daar nog flinke gaten in het asfalt. Ook is er geen snelweg naar Singeorg Bai, we rijden op provinciale wegen door dorpjes en steden naar de bergen. Het is lente en Roemenie ziet er mooi fris en heerlijk groen uit, naarmate we de bergen naderen wordt het landschap steeds mooier. Als we eindelijk na drie uur auto, ik zit dubbelgevouwen in een kinderstoeltje, bij opa Hue en oma Floare zijn aangekomen is het de lange zit zeker waard geweest.

Het is adembenemend mooi in Singeorg Bai en nog belangrijker: ik ontmoet voor het eerst mijn overgroot ouders. Ze zijn allebei inderdaad overgroot oud en lopen een beetje krom maar wat zijn ze blij om mij te zien. Dat ben ik ook natuurlijk en heus niet alleen vanwege de enorme verknuffing die ik krijg. Het is goed voor een baby om haar afstamming te kennen! Daarnaast hebben opa en oma een boerderij en dat vind ik natuurlijk ook heel interessant, ik ben alle beesten wezen bekijken behalve de bijen. Ik heb uitgebreid de tuin bewonderd en aan allerlei bloemetjes geroken en ik heb natuurlijk ook veel bij opa en oma gezeten. Uren hebben we gepraat en om eerlijk te zijn heb ik geen flauw idee waar ze het over hadden, van mijn gebrabbel begrepen ze ook niet veel maar we hebben wel pret voor tien gehad.

Op de terugweg zijn we nog even bij tante Millie op visite geweest die ook in Singeorg Bay woont. Ze heeft haar eigen apotheek en een heel erg mooi huis. Ook bij tante Millie ben ik weer uitgebreid verknuft, ja ik hou wel van Roemenie ook al was de terugweg naar Cluj wel spannend.

In Roemenie is er alleen maar hier en daar openbare verlichting dus zijn de wegen nogal donker, niet dat de lokale bewoners zich daar veel van aantrekken die lopen gewoon in hun donker kleding zo goed als onzichtbaar langs de weg of fietsen zonder verlichting en al dan niet onder invloed van de locale spiritualiën in het donker rond. Om het nog wat spannender te maken kregen we ter hoogte van Dej een enorme stortbui te verduren, het kwam zo hard naar beneden dat af en toe de hele weg verdwenen was.