Luister, ik ken een truukje. Telkens als mama naar haar buik kijkt (en daar woon ik natuurlijk) maak ik me dik zodat de buik van mama groter lijkt. Dan gaat mama klagen dat wij tweeen teveel zijn voor een lichaam en dat het tijd wordt dat ik geboren ga worden. Ik dacht het niet, ik kom wanneer de tijd daarvoor gekomen is (speciaal voor dit doel is er een digitaal bevalling alarm klokje ingebouwd in de placenta). Mama gaat wel steeds meer steunen en puffen, ze begint een beetje op een oude stoomtrein te lijken.
Vandaag was de verloskundige er weer, ze had een stagiaire bij zich. Dat is een soort verloskundige die nog niet klaar is, net als ik. Je zou zelfs kunnen zeggen dat in deze fase van mijn foetusschap ik ook een stagiaire ben, een stagiaire-baby. Gelukkig heeft ze niet in mij geknepen, mama maakt er af en toe een sport van om me bij mijn enkels te pakken en dat vind ik ook niet zo leuk (ik trappel dan flink van me af).
.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten