Ziekenhuis

Jakkes, ik ben alweer ziek. Normaal produceer ik één a twee grote boodschap luiers per dag maar nu zit ik al aan de vijfde en de dag is pas half voorbij, ook de stevigheid van de boodschap laat te wensen over. Mama, oma ,Coen en ikzelf gaan per taxi naar het kinderziekenhuis om mij te laten bekijken en weer terug te brengen tot één boodschap per dag. In het kinderziekenhuis waar we terechtkomen zijn ze heel erg aardig maar ze hebben niet een echt duidelijke diagnose en we worden doorgestuurd naar het infectie ziekenhuis, in Roemenie hebben ze voor elke expertise een apart ziekenhuis.

Het infectieziekenhuis denkt dat er een bacterie of een virus in mijn buik zit en ze willen mij meteen opnemen. Mama ziet dat niet zo zitten en nadat ze wat doorgevraagd heeft mag ik toch mee naar huis maar moet ik wel aan weer een andere antibiodinges (ik was nog bezig met de vorige kuur) en nog een paar pilletjes en poedertjes die stuk voor stuk heel vies smaken. De volgende dag moet ik terugkomen. Als mama de volgende dag mijn boodschap inspecteert zit er ook nog een beetje bloed in mijn boodschap en we gaan eerder dan gepland naar het ziekenhuis.

Het is maar een oude en vervallen boel in het ziekenhuis, hier en daar is er wel een gang die een beetje opgeknapt is maar het grootste deel van het ziekenhuis ziet er uitgewoond uit, alsof er de laatste dertig jaar niets aan gedaan is. Het is er wel schoon maar heel erg versleten en de inboedel is ver over datum.

De artsen en verpleegkundigen zijn een heel ander verhaal. Ze zijn allemaal heel erg lief en besteden heel veel aandacht aan hun patiënten. Hier zijn nog geen efficiëntie voorschriften die bepalen dat een verpleegkundige drie minuten en veertien seconden per bed mag besteden en een arts maximaal één minuut dertig. Toch lijkt het eindresultaat in Roemenie, ondanks dat de witte mensen hier wel de tijd voor patiënten nemen, efficiënter dan in Nederland. Deze aanpak voelt zeker veel prettiger. De arts legde precies uit wat ik allemaal kon hebben en ze hadden ook niet zoiets van probeer dit maar eens en als het over een week niet werkt gaan we eens verder kijken. Nee, in dit ziekenhuis begonnen ze met de meest voor de hand liggende diagnose (die van de bacterie) te behandelen en onderzochten in het laboratorium meteen of die diagnose juist was.

Weer wilden ze me daar opnemen en ik heb daar een halve dag in het ziekenhuis gelegen, in salon 136 om precies te zijn. Mama vond dat ze me thuis net zo goed kon behandelen en zag het niet zitten om met mij in het ziekenhuis te bivakkeren dus zijn we in de loop van de middag weer naar oma gegaan met weer een verse stapel poedertjes.

Na een paar dagen worstelen met de diverse poedertjes, mama heeft ze verstopt in bananenhapjes, melk, groenten en nog wat gecombineerde varianten van voedsel maar ik wilde er meestal niet spontaan aan, ben ik weer helemaal opgeknapt en een bijzondere ervaring rijker.

Bij oma thuis

We logeren bij oma, ze woont in de straat van de plop en dat is een soort boom (een populier). Oma heeft een appartement op de halve verdieping, tja het is geen begane grond maar die zes trede’s omhoog is dan ook weer geen hele verdieping en het ziet er heel mooi uit. Oom Daniel, die ik nog nooit in het echt gezien heb, heeft het appartement helemaal opgeknapt voordat hij naar Amerika ging. Daar woont hij nu met tante Sorina en hun twee kinderen, Thomas en Erya die net zo mooi zijn als mij.

Oma is heel erg blij dat ik gekomen ben en ik word dan ook flink verknuft, ze zorgt ook goed voor ons. De hele dag staat ze in de keuken te kokkelrellen en de lekkerste dingen verschijnen op tafel. Oma is een kei in het fabriceren van Roemeense gebak, het is heel jammer dat ik daar nog niet aan mag sabbelen maar op een dag... Wel raar dat we de hele dag aan het eten zijn, dat schijnt een beetje de gewoonte te zijn in Roemenie, overal waar je binnenkomt wordt er voedsel op tafel gezet. Nu eet ik nog niet met de pot mee maar mama en Coen zie ik met de dag uitdijen. Als dat zo doorgaat zal het mij niet verbazen als ze bij de terugreis een gewichttoeslag moeten betalen.
We hebben een heleboel mensen gezien, tante Catalina en nicht Mihaela, vrienden van mama, de buurvrouw en nog veel meer. Tja, ik wil mezelf natuurlijk niet beoordelen maar men was unaniem over mijn persoontje en het was geen negatieve beoordeling.

Roemenie is heel anders dan Nederland, de huizen zien er anders uit, de straten zien er anders uit en het ruikt ook anders. De mensen zijn heel vriendelijk, als we op straat lopen kijken ze vaak belangstellend in mijn buggy en ik heb een beetje rode wangetjes van iedereen die erin geknepen heeft.

Op reis

Vanochtend vroeg kwam mama mijn kamer op, nou doet ze dat wel vaker zo midden in de nacht maar dan heeft ze meestal een fles bij zich of ze komt omdat ik haar roep. Geen van beide deze keer, we gingen op vakantie naar oma in Roemenie en daarvoor schijn je vroeg je bed uit te moeten. Ik was natuurlijk nog wel slaperig maar vond het allemaal maar wat spannend! Coen was er ook en liep brommend met allerlei grote koffers te slepen, behalve als hij naar mij kijkt natuurlijk, dan moet hij altijd lachen.
Het was nog maar de vraag of we zouden gaan want ik ben nog steeds ziek en mama en Coen ook. We zijn gisteren nog bij de dokter geweest, gelukkig onze favoriete dokter, en die heeft naar onze longen geluisterd en in mijn oren gekeken. Ze was het met ons eens dat we helemaal niet lekker waren. Ik kreeg anti-biodinges, mama kreeg anti-biodinges, ik moest aan de anti uitdroging. We zijn even uit winkelen geweest bij de apotheek en nu lijkt het wel of wij de apotheek zijn. Als je iets anti nodig hebt kan je gerust een berichtje achterlaten hoor. Mama heeft nog wel getwijfeld of we wel of niet zouden gaan, zij is ook erg ziek, maar in de vroege ochtend viel de beslissing. We gaan naar Roemenie.
De buurman heeft ons met een busje naar Schiphol gebracht, en daar konden we achter in de rij aansluiten. De mevrouwen aan de balie waren telkens druk aan het telefoneren maar inchecken, ho maar. Het ging heel erg langzaam en ook al was er best wel een hoop te zien je wordt toch wat ongedurig als baby. Vroeg je bed uit, druk druk druk om je heen en dan ook nog wachten, nee het duurde mij allemaal wat te lang dus ik begon een beetje te mekkeren. Het heeft wel geholpen, de rij kwam weer in beweging en van deze rij moesten we naar de volgende rij, die van de controle. Daar heeft een meneer mijn wandelwagen van alle kanten bekeken, waarschijnlijk een apk of zo. De wandelwagen is wel goedgekeurd, en mama en Coen gelukkig ook.
Ik denk dat ik even ben weggedommeld want het eerste dat ik me na de apk kan herinneren is dat we met zijn drieën in een grote buis zaten met een raar brommend geluid, er waren ook hele lieve mevrouwen die stewardessen worden genoemd. Nou zo’n mevrouw zou ik wel mee naar huis willen nemen, de hele tijd dat we in die buis zaten kwam ze langs met hapjes en drankjes, als ik er zo over nadenk zou het best wel eens kunnen dat mama vroeger ook stewardess is geweest. Het zijn grappige dingen hoor, die buizen, dan staan ze stil en hopla, plotseling gaan ze heel hard en daarna remmen ze weer heel erg. Tussendoor schudden ze af en toe maar de hele tijd brommen ze, soms wat zachter maar meestal hard.

Wat er toen gebeurde was wel heel erg vreemd, ik weet niet of ik grote mensen ooit ga begrijpen. We waren met die eerste buis op de grond gekomen, landen noemen ze dat, in een stad die München heet. We stappen uit de buis, die overigens officieel vliegtuig schijnt te heten, en staan ergens midden op de buizenparkeerplaats (u raad het al: officieel heet zo’n plaats vliegveld). Nu moeten we met een andere buis verder naar Cluj in Roemenie, waar oma woont. Om daar te komen moeten we eerst met een bus naar de luchthaven zelf worden gereden, daar aangekomen moeten we naar gate H09 waar de andere buis zal zijn. Dat klinkt niet heel moeilijk maar….
Om het overstappen wat interessanter te maken is er een tijdslimiet, we hebben 35 minuten om over te stappen en daarvan zij er al 10 voorbij. Vlug opschieten dus, het gebouw in en op zoek naar een lift want ik pas niet op een roltrap (5 minuten). We stijgen een verdieping en moeten een klein stukje lopen….Een nieuwe roltrap en weer op zoek naar een lift om nog een verdieping omhoog te gaan (5 minuten). Weer een stukje lopen en, potverdikke weer een rij waar we instapkaarten en paspoorten moeten laten zien. De meneer achter het ruitje wil ook even naar mij kijken, ik lach tegen hem en hij kijkt vriendelijk terug…we mogen door (10 minuten). Nu moeten we langer lopen en de tijd is bijna op. Weer een rij! Nu willen ze mijn wagentje weer door de apk halen, zo vaak hoeft dat toch niet? Aan de andere kant van de apk is de gate, een meneer is bezig om de passagiers Popa en Venema om te roepen en mama en Coen zwaaien naar de meneer, gelukkig hij heeft ons gezien. Bij deze apk mogen mama en ik vlot doorlopen maar wordt Coen aan een grondige inspectie onderworpen. Ook hij wordt goedgekeurd en we mogen in de nieuwe buis…. Mmmm tenminste dat dacht ik, maar nee hoor, we moeten eerst weer twee verdiepingen naar beneden en staan op hetzelfde niveau waar we deze race inmiddels 30 minuten geleden begonnen. We moeten weer in een bus en rijden het vliegveld op om uit te komen naast onze eerste buis!
Ik begrijp er niets van maar goed, we zitten in de tweede buis die hetzelfde doet als de eerste, rijden, optrekken bewegen en remmen maar voornamelijk brommen. In deze buis was een stewardess die nog aardiger was dan die in de eerste buis, ze gaf me allemaal cadeautjes.
Ik heb onderweg een dutje gedaan en toen kwamen we weer op een vliegveld, onze eindbestemming, Cluj-Napoca (ja beste lezers, spreek dat maar een paar keer achter elkaar uit). Nou waren we wel op onze bestemming maar niet alles van ons, de koffers hadden de race kennelijk niet gewonnen en waren niet meegekomen met de tweede buis. Wel stond oma ons op te wachten dus voor mij was het al lang best maar mama en Coen waren niet echt over te spreken over de scheiding van de bagage. De volgende dag is het gelukkig wel weer goed gekomen met de koffers, ze waren in München een beetje verdwaald.

Bewegen

Met de dag word ik beweeglijker, kruipen moet nu toch echt een dezer weken gaan lukken en ik begin me ook al op te trekken aan de spijlen van mijn wieg en box. Mama is daar niet zo gerust op en vindt dat de bodem van voorgenoemde verblijfplaatsen moeten zakken. Iemand, nee Coen ik zal geen namen noemen, stelde voor om de box dan maar over mij heen te zetten. Dan was het mogelijk gevaar bezworen en zou ook de indeling in de rest van de woonkamer niet ingrijpend hoeven te veranderen. Welk een onbegrip, ik moet me toch kunnen ontplooien, ik moet toch kunnen groeien, ik moet de wereld toch verkennen anders komt er niets van mij terecht. Gelukkig heeft mama dat wel in de gaten en wordt het 'Catinca in the Box' plan zeker niet uitgevoerd.

Dacht ik vorige keer dat ik ziek was, het kan nog veel erger! Afgelopen week was ik een overtreffende trap van de paar kuchjes die ik eerder beschreef. Afgelopen woensdag keek ik heel erg zielig en mistroostig voor mij uit terwijl ik zielige piepjes gaf en om mij heen keek met doffe waterige oogjes. Verschrikkelijk was het en mama heeft een paar dagen vrij genomen om mij op te vangen in deze moeilijke tijd. Het gaat nu weer wat beter maar ik hoop dat ik nooit meer ziek word, dat staat mijn vorderende bewegingen maar in de weg.

.

Het is wel een lekker karretje maar zelf lopen heeft ook wel wat!

Mama

Was ik toch helemaal vergeten te vertellen dat ik weer grote vorderingen heb gemaakt, om precies te zijn op vrijdag 28 maart in het gedenkwaardige jaar 2008 heb ik voor het eerst 'mama' gezegd. Ja klapt u daar maar eens voor, dat was een hele grote stap in de ontwikkeling van de relatie tussen mama en mijzelf. Zelden is mij zo'n verknuffing ten deel gevallen, mama heeft mij van boven naar onder, van links naar rechts en weer terug verknuft, ik ben er zelfs nu nog een beetje stijf van. Over de minder spectaculaire vorderingen, het draaien heb ik nu helemaal onder de knie, het Loulou aanraken als ze per ongeluk in de buurt komt gaat ook prima en ik kan tijden op mijn buik liggen. Kruipen lukt nog net niet maar dat zit er ook aan te komen. Voorbijgangers aan de haren trekken en slaan des te beter en nu denken ze nog dat het onkunde van mij is....ik dacht het niet hoor :-)

Afgelopen zondag is oma weer naar Roemenie gegaan, kennen jullie het liedje nog, daar was laatst een oma loos (zie het blog van 4-10-2007). Het is nu een beetje omgekeerd want over drie weken gaan wij naar Roemenie om oma op te zoeken. Dat wordt heel bijzonder want ik ga niet alleen naar mijn oma toe maar ook naar mijn overgroot oma en opa. Die hebben een boerderij in Singeorge Bai met een koe, een varken, een paar kippen en een heleboel bijen. We gaan met een vliegtuig, best wel spannend maar ik ga weer een dappere baby zijn.

Tot die tijd ga ik, als mama werkt, naar het kinderdagverblijf en naar Alie, reuze gezellig en ik doe een heleboel nieuwe indrukken op. Van al die drukken wordt ik zelf ook wel een tikje druk en en ik heb de laatste week niet zo heel erg lekker geslapen (mama ook niet, hoe zou dat komen). Het ziekenhuis hebben we ook weer met een bezoekje vereerd, er moesten foto's van mij gemaakt worden omdat ik nog steeds wat krom ben. Als die foto's niet goed zijn moet ik iets vreemds gaan aantrekken dat ze een spreidbroek noemen, geen idee wat dat is maar het klinkt wel leuk. We krijgen pas deze week te horen of de foto's goed zijn of niet, raar hoor, mama kan altijd meteen achter op haar fotocamera zien of de foto's wel of niet goed zijn. Geeft toch weer te denken over de kundigheid van de witte mensen :-)