Boe zei de Koe

Het begint steeds duidelijker te worden, ik heb wat tegen koeien. Niet echt tegen het beest zelf, die zijn wel aardig ook al kijken ze meestal niet zo slim, maar meer tegen hun melk. Telkens als mama wat van die melk drinkt zit ik onder de bulten, vlekken en ander ongemak. Ik denk dat ik een koemelk allergie onder de leden heb en daar wordt ik niet vrolijk van. Donderdag ga ik naar de speciale dokter die me gaat onderzoeken, ik hoop alleen niet dat ie me op een onverwacht ogenblik prikt, dat doen ze namelijk af en toe. Maar ik zal dapper zijn en ze zullen in dat ziekenhuis zeggen: Heb je het gehoord, dat kleine meisje? Ze gaf geen krimp, wat een dappere baby! Zo zie je ze niet vaak die kleintjes, nee, de meeste zijn huilebalken maar deze.....
Maar nu even over Loulou, die is volgens mij allergisch voor mij. Telkens als ze te dicht in mijn buurt komt dan verliest ze een plukje haar. Op de een of andere merkwaardige wijze heb ik dat plukje dan in mijn knuistjes. Gelukkig heeft Loulou meer dan genoeg haar dus een plukje meer of minder maakt ook niet uit maar eigenaardig is het wel. Ik moet nog steeds aan haar proeven maar nu Loulou af en toe dichtbij genoeg is om eens aan haar te sabbelen is er telkens wel een liefhebbende volwassene in de buurt om dat te voorkomen.
Nu ik bijna zes maanden ben begin ik een fascinatie te ontwikkelen voor telefoons, als ze rinkelen of bliepen, als mama een sms-je tikt, als ze tegen mij praten ben ik een en al aandacht. Dat is genetisch bepaald, er bestaat namelijk een telefoon gen dat de wijze mannen nog niet ontdekt hebben maar waarvan ik zeker ben dat het bestaat. Mijn mama is gek van telefoons, mijn tante Monica is gek van telefoons, mijn oma is gek van telefoons kortom het zit gewoon in de familie en dus ook in mij. Binnenkort moet ik maar eens een eigen telefoon bemachtigen, dan neem ik er een met een Boe van de Koe als beltoon!

Even een vlekje wegwerken

Nadat we van het logeerpartijtje bij Coen thuiskwamen kreeg ik langzaam maar zeker over mijn hele lijfje rode vlekjes. Dat gaat zo niet echt opschieten met de vlekjes en mij, ik voelde me ook een beetje lusteloos maar niet echt ziek of zo. Weer paniek in huis natuurlijk, weer naar de dokteres, weer vlekjes, weer wat aan mijn lijf. De dokteres, ik kom daar zo vaak dat ze een beetje Mama Doc begint te worden (vooral niet te verwarren met Papa Doc), kon er niet zoveel van maken. Na een paar dagen gingen de vlekjes weer weg en mama dacht dat het de vijfde ziekte was geweest, een beetje zoals in de vijfde van Beethoven, de vijfde brigade of de vijfde man (of was dat nou de vierde, tja van voor mijn tijd denk ik). Over anderhalve week ga ik naar een hele slimme dokter in Zwolle die heel veel van vlekjes weet en van het wegwerken daarvan.

Ondertussen ben ik ook nog hard aan het groeien, mijn bewegingen worden steeds beter, het buikrollen lukt al bijna en ik kan al echt lachen met geluid en zo. Mama verzint allemaal nieuwe leuke spelletjes en ik kan in een kinderstoeltje zitten zonder hulp, nou ja een kussentje onder mijn billen, dat dan weer wel. Mama probeert mij te voeren met allerlij kleine vaste hapjes, vandaag kreeg ik bloemkool. Mmm daar moet ik wel even aan wennen hoor, net als aan rijst en zure appel. Maar banaan en peer gaan er goed in, ook krijg ik in mijn laatste voeding wat rijstebloem zodat ik langer slaap. Vanzelfsprekend heeft een en ander wel invloed op mijn spijsvertering en had ik weer wat last met je weet wel, natuurlijk maakte mama zich weer zorgen over mijn welzijn. Na twee dagen voelde ik dat er wat ging komen maar het zat nog een beetje klem. Wat doe je dan, je gaat heel erg moeilijk kijken, maakt wat kreungeluiden en krijgt een rode kop, dan plotseling....poef dan schiet het los hé. Mama vroeg vlak voor de luierinspectie nog, zal ze al wat gedaan hebben? Nou reken maar, het was wel binnensluiers gebleven maar zowel de kwaliteit als de kwantiteit waren ver bovengemiddeld :-)

Logeren

Deze week was oma een beetje oververmoeid, iets met te weinig nachtrust of zo, ze had een ernstige behoefte aan slaap. Ik vraag me af hoe dat komt, we wonen in hetzelfde huis en ik ben toch ook niet oververmoeid en geloof me, ik slaap ook niet de hele nacht door. Maar goed, om oma wat nachtrust te bezorgen had mama bedacht dat het wel een goed idee was om een paar dagen bij Coen te gaan logeren en daar was ik het natuurlijk van harte mee eens. We zijn afgelopen donderdag naar Coen gegaan en het was reuze gezellig, wel een beetje krap in een twee kamer appartement, maar reuze gezellig. Na de eerste nacht kon mama niet meer zo goed bewegen, het logeerbed was een beetje aan de harde kant of de uitsteeksels van mama zaten teveel in de weg, bovendien zit mama nog wat losjes in elkaar na de bevalling. Zelf heb ik lekker geslapen ook al was ik volgens mama wel heel erg vroeg in de ochtend heel erg vrolijk wakker, dat uit ik tegenwoordig door te gillen.
Coen moest gaan werken maar wij hebben ons prima vermaakt, Suzanne is met mijn baby-vriendje Casper langsgeweest, we hebben boodschapen gedaan en zijn op de markt geweest. Als klapper op de vuurpijl heeft Coen mij die avond uitgebreid verknuft. Zucht.....het leven valt toch niet mee.
De tweede nacht moest wat anders gaan, zo had mama bepaald. Zij verdiende een zacht bed in plaats van een harde matras en Coen moest zijn eigen bed afstaan, ja en als mama wat in haar hoofd heeft.... Weer had ik nergens over te klagen, lekker geslapen hoor, maar die andere twee zagen er in de ochtend echt niet uit. Ook hun bovenkamertjes werkten niet op volle toeren, weer in ons eigen huis aangekomen bleek dat mijn melk nog bij Coen lag, die moest natuurlijk nog even worden opgehaald en twee uur later kwam Coen nog wat onderdelen van het kolfapparaat brengen. Het goede nieuws is dat oma er weer tegenaan kan maar nu zijn mama en Coen oververmoeid.

Kriebels

Ze zijn weer terug, de kriebels. Mijn arme wangetjes jeuken weer en nu begin ik ook al uitslag op mijn knie te krijgen. Vuurrood ben ik met pukkeltjes en een verwarde, af en toe wanhopige blik in mijn ogen. Mijn pijn, jeuk en frustratie zie ik weerspiegeld in mama's ogen, maar zelfs zij kan hier niets aan doen.
Deze wetenschap heb ik door twee waarnemingen, mijn wangen die schreeuwen JEUK en mijn aangezicht in de spiegel. Tijden heb ik gedacht dat er een kindje aan de andere kant van dat raam zat maar vreemd was dat mijn optiller (de spiegel hangt ver boven mijn bereik) ook dat kind vasthield! Die ander had ook een ongezonde voorkeur om mij na te apen, alles wat ik uithaalde deed ze na. Snel, langzaam of onverwacht, het maakte allemaal niet uit, mijn bewegingen werden met angstaanjagende precisie geïmiteerd. Het heeft een tijdje geduurd maar toen die ander zelfs mijn uitslag begon na te apen viel het kwartje, wij zijn één, zij en ik. Nu maar hopen dat mijn spiegelbeeld snel van haar eczeem af is.......

Gellukig 2008

Hallo allemaal, ik heb mijn eerste oud en nieuw gevierd en ik was helemaal niet bang voor de knallen en flitsen. Om middernacht ben ik uitgebreid door mama verknuft en dat was een heel erg goed begin van 2008. Dat er nog maar heel erg veel verknuffingen mogen volgen voor iedereen. Vandaag heb ik alvast een goede start gemaakt door, met een beetje hulp van mama, mijn eerste bananen hapje naar binnen te werken. Eerlijk gezegd viel dat niet tegen, misschien zijn tandjes en vast voedsel toch wel een goed idee. Ik ga het vandaag niet te lang mmaken met het log want ik moet zo naar de bananen-afterparty! Hieronder nog snel een foto van mij terwijl ik helemaal alleen mijn melk nuttig, goed hé.

.