Poing, weer een sprong

Yahoo, eh nee niet Yahoo.com maar gewoon Joepie... ik heb mijn zes maanden sprong gemaakt en ben weer een stapje verder in mijn ontwikkeling. De laatste dagen was ik wat bedrukt, zoals bij elke sprong maar nu ben ik weer mijn eigenste eigen charmante ik. De volijkheid straalt weer van mij af en ik heb honger voor tien. Mijn wangetjes staan bol, mijn buikje is gespannen en mijn spekbeentjes zien er uit om op te eten. Ik praat er vrolijk op los met tweelettergrepige brabbels en mama is sprakeloos van trots. Vooral dat sprakeloos is een behoorlijke prestatie want normaal praat mama de hele dag door, ze verdient er zelfs haar geld mee. Nou mama wacht maar eens af, als ik straks echt kan praten dan mag je je oren wel goed vastlijmen.

Ja, ik heb zin om te leren kruipen, te spelen, een flinke hap van Loulou te nemen, om te leven. Energie druipt van mij af, ik zou willen zeggen : poing, poing, poing, poing en nog eens poing. Het lijkt wel of ik een energie shot heb gekregen. Dus zeg ik uit volle borst: YAHOOOOOOOO......

Halfjarig

Vandaag heb ik weer een mijlpaal bereikt, ik ben precies zes maanden oud en dus halfjarig. Het ging precies zoals ik me had voorgesteld. Natuurlijk was ik een beetje zenuwachtig en kon ik afgelopen nacht niet zo lekker slapen, oma was uit logeren en mama heeft dank zij mij ook niet zo lang geslapen. Ondanks dat kreeg ik deze ochtend ontbijt op bed en zong mama een verjaardagsliedje voor mij. Nadat ik een korte tijd door mama verknuffeld was (ontbijt om zeven uur en aankleden om half elf !!!) kwam Coen om mij te feliciteren. Ook hij heeft mij uitgebreid en aan alle kanten verknuft en samen met mama hebben we taart gegeten, dat wil zeggen de oudjes hebben taart gegeten en ik heb mijn allereerste Liga naar binnen gewerkt. Wat een fijne halfjaardag en ze is nog maar half voorbij dus er kan nog veel meer komen!

Heb ik jullie al wel eens verteld dat ik een mazelenkont ben, sorry een bofkont bedoel ik natuurlijk, al valt dat met al die inentingen tegenwoordig niet mee! In het grote babyboek, dat ik bij mijn geboorte vergeten ben mee te nemen, stonden wat waarschuwingen over waar je terecht kunt komen als baby. Je kan bijvoorbeeld in een heel arm land geboren worden waar bijna geen eten is en waar je niet met je broertjes en zusjes tegelijk kan slapen omdat er maar één gammel bed is. Het kan zo zijn dat je niet helemaal goed bent, dat je bijvoorbeeld geen tien vingertjes hebt of ze niet alle tien op een rijtje. Het schijnt zelfs voor te komen dat baby's bij mensen terecht komen waar ze niet gewenst zijn ook al moet ik zeggen dat ik daar nooit bang voor ben geweest. Als ik zo eens bekijk waar ik terecht ben gekomen mag ik niet klagen, ik heb dan misschien geen papa onder handbereik maar ik heb wel de allerliefste mama van de hele wereld, ze is zo lief voor mij dat ik er verdrietig van kan worden! Ja, dat kan heus hoor, van zoveel liefde. Dan heb je natuurlijk nog oma en de hulpmama's en papa's die allemaal voor mij klaar staan en altijd wel tijd hebben voor een verknuffing. Zelfs Loulou is lief voor mij ook al heb ik haar steeds vaker te pakken en zat ik vandaag zo dicht bij een hapje kat dat ik me nu nog steeds afvraag wat er nu eigenlijk mis ging.

Omdat ik zoveel van mama houd is hier een gedicht speciaal voor haar:

.

Rozen zijn rood

Violen meer blauw

Dit gedicht is voor mama

Waar ik heel veel van hou

Mmmm, ja toegegeven ik ben er ook niet tevreden over maar voor een halfjarige....

Zwolle zonder dollen

Deze week ben ik naar Zwolle geweest om die hele knappe meneer te zien die naar mijn bulten en vlekjes zou gaan kijken. Na de gebruikelijke vertragingen die bij ons aan elke reis vooraf gaan zijn we per automobiel met voldoende voorraden aan deze tocht begonnen. Natuurlijk waren mijn vlekjes en bulten nauwelijks zichtbaar, twee weken geleden zat ik nog helemaal onder. Het schijnt wel vaker voor te komen dat als je bij de dokter bent de klacht plotseling weg is, vooral tandartsen kunnen hier over meepraten. We hadden daar om kwart voor drie een afspraak en geheel traditiegetrouw reden we om iets over half het parkeerterrein op waarna we eerst nog een ponskaartje moesten maken, de weg vragen, buitenom door weer en wind ons bij de afdeling kindergeneeskunde moesten melden en naar de juiste verdieping moesten stijgen. Eerlijk is eerlijk, om klokslag kwart voor drie stonden we voor het luikje van de assistente wat op zich al een medaille voor superstrakke planning (maar dan zonder echt plan) waard is. Even later mochten we bij de dokter naar binnen. Letten jullie even op witte mensen: deze meneer had allereerst een hele vriendelijke uitstraling, hij heeft mij met het nodige respect behandeld en niet onverwacht in mij geknepen of, erger nog, in mij geprikt. Zo kan het dus ook! De behandeling is simpel, zolang men mij vet houdt en bij het verschijnen van bulten en vlekken deze meteen onderdrukt met een klasse twee smeersel dan moet mijn eczeem redelijk onder controle zijn, en in fase twee kunnen mama en ik dan kijken of ik vreemd reageer op koeienmelk en kippeneieren.
Nu we het toch over voedsel hebben, ik had jullie al verteld dat ik met vaste hapjes begonnen ben. De eerste uitslag van de eetbaarheid van vaste hapjes is als volgt:

appel en peer: doe die maar niet,
wortel: mja over dit hapje ben ik nog niet zeker, ze zijn niet onaardig maar een topper is het ook niet,
banaan: daar mag je mee aankomen, het eet wat lastig maar heel erg lekker,
broccoli: mijn favoriet, het heeft een handig handvat, een goede sabbelfactor en een prima smaak. Wel een nadeel van al deze hapjes is dat ikzelf en mijn directe omgeving er na het nuttigen van een vast hapje er heel anders uitzien. Hieronder is een voorbeeld van de broccoli make-over!
.