Zoveel gedaan

Er is zoveel gebeurt sinds het laatste log dat ik niet zeker weet of ik wel alles onthouden heb. Allereerst heb ik geleerd om echt te lachen, dus niet alleen met mijn mond maar ook met het goede geluid erbij en dat valt nog niet mee voor een zuigeling. Ik moet wel zeggen dat het aantal geluiden dat ik ken schrikbarend toeneemt evenals de toonhoogte en het vooral ook het volume. De bewegingen die ik maak gaan ook steeds beter, ik kan al tijden achter elkaar rechtop zitten en ook zijn dingen in mijn buurt niet meer veilig voor mijn grijpgrage handjes. Uit het grote babyboek herinner ik mij dat het nu zo langzamerhand tijd wordt dat ik mezelf kan gaan omdraaien, de laatste grote stap voor het kruipen. Als je kan kruipen dan kan je jezelf verplaatsen zonder dat je je reiswensen aan je omgeving duidelijk moet maken. Ik kan bijna niet wachten, want ze zijn heel lief hoor, die grote mensen om mij heen, maar meestal begrijpen ze niet waar ik heen wil.

Deze tijd van het jaar schijnt er ook een oudere heer rond te zwerven voorzien van een rode mantel, een rode puntmuts en met een witte baard, vergezeld van enkele bont uitgedoste handlangers. Zelf heb ik hem niet gezien maar de hele familie was er druk mee bezig. Op de verjaardag van deze oudere heer, ook wel de Sint en/of Nicolaas genoemd, hebben we een feest gevierd met allemaal kado-tjes. Ik ben weer ruim voorzien van verse slabbertjes, knuffels, badspeelgoed en allerlei lekkere smeersels. Natuurlijk stond ik in het centrum van de belangstelling en hebben de feestgangers mij uitgebreid verknuft, zoals ik al zei: Het leven valt heus niet mee als zuigelig!

Over feestjes gesproken, gisteren hadden we weer een feestje van Oma Zoetermeer die jarig was en daar waren een heleboel ooms en tantes en ook neefjes en nichtjes. De groteren gingen kegelen maar daar ben ik nog te klein voor dus heb ik de aanwezigen maar op geheel eigen wijze vermaakt (juist ja, verbaal). Toen we van het feestje terugkwamen was er buiten iets geks aan de hand, ik had al wel eens water uit de hemel zien vallen maar altijd vanuit een beschermde omgeving, mijn kinderwagen met dakje. Voor deze gelegenheid werd ik echter vervoerd per maxicosi en daar zit geen dakje op dus lag ik onbeschermd in de nattigheid. Het was een beetje koud maar wel grappig, het leek heel erg op badderen maar dan met je kleren aan.

Over vervoer gesproken, mama loopt de laatste tijd te klagen dat het zo verschrikkelijk druk is als ze van haar werk naar huis rijdt en om dat handiger te doen heeft ze een fiets gekocht. Niet zomaar een fiets maar een echte mama fiets met ruime instap en plaats voor een luxe stoeltje met een voorruit en spatlap speciaal voor mij. Coen is langsgeweest om de fiets en mijn zitplaats in elkaar te zetten en mij tussendoor te verknuffen. Hij heeft een raar truukje om mij in slaap te krijgen. Dan houdt hij mij dicht tegen zich aan en loopt met mij in de rondte terwijl hij zachtjes met mij schud en fluistert. Ik weet niet wat het is maar ik kan er meestal geen weerstand aan bieden, ik kijk hem aan, doe mijn ogen dicht en poef weg ben ik. Als ik wakker word lig ik oog in oog met mijn slaapbeest, heb ik honger en ben ik een paar uur verder, heel eigenaardig.