Poes

Het blijkt dat ik niet de enige ben in dit huis die bij naderende honger mekkert, het harige ding waar ik het al eerder over had vertoont hetzelfde gedrag. Loulou is overigens de naam van het harige ding en ze behoort tot de soort poes. Af en toe komt ze wat dichterbij maar ik kan haar nog niet goed zien, horen des te beter. Telkens als iemand één stap richting de keuken doet komt Loulou tot leven, dan rent ze naar de keuken en begint te mekkeren. Ik hoop niet dat als ik groter ben en kan lopen dat ik dit gedrag moet imiteren om aan voedsel te komen. De poes rent wel vijftig keer op een dag naar de keuken maar krijgt niet meer dan twee keer te eten. Als ik mekker krijg ik tot nu toe altijd te eten, zelfs als ik per ongeluk mekker.

Afgelopen nacht heb ik niet zoveel geslapen en mijn arme mama dus ook niet, dat rare gevoel in mijn buikje van gisteren zijn darmkrampjes (onder ons gesproken, zeg maar darmkrampen). Dat is echt geen lolletje hoor, je wordt moe van jezelf, het enige wat hielp was als ik heel dicht tegen mama aan lag. Buik tegen buik, lekker warm. Deze middag had ik weer wat last van krampjes en omdat mama sliep heb ik dat buik tegen buik ook eens bij oom Coen geprobeerd, wat heeft ie een enorme comfortabele buik en ik ben er zelfs in slaap gevallen, maar de buik van mama is toch zachter. Als ik zo naar de poes kijk heeft zij geen last van darmkrampjes, zou ik dan toch moeten leren lopen naar de keuken om van die krampjes af te komen.