APK

Vandaag heb ik weer wat vreemde en nieuwe dingen meegemaakt. Allereerst moesten mama en ik weer naar de witte mensen toe om te kijken of het wel goed met mij gaat. Het schijnt dat je de eerste jaren van je leven om de zoveel tijd moet worden opgemeten, geprikt, beschenen, geknepen, beklopt en meer van dat dingen om te bekijken of je wel normaal bent. Als ik er een klein beetje over nadenk vind ik het eigenlijk helemaal niet normaal dat wildvreemde mensen aan je meten, kloppen, knijpen en al helemaal niet in je prikken maar ja, word er naar mijn mening gevraagd? Daarbuiten noemen ze die plek consultatie buro, je zou dus verwachten dat mama daar met haar vragen terecht kan. Nou, volgens mij hadden ze het beter vragen buro kunnen noemen, ik was blij dat mama na een half uurtje buro nog een hemd aan haar lijf had, niet normaal al die vragen. Gelukkig voldeed ik aan de normen, alleen mijn hoofd was wat aan de grote kant. Hoe zou dat komen, het zal toch niet met de superieure inhoud te maken hebben :-).

Ons tweede bezoek was aan de lactatie deskundige omdat ik te langzaam drink. Dit was een hele aardige mevrouw maar ook met een heleboel vragen. Daarna kwam ze wel met een heleboel antwoorden en werd ik in een cross cradle houding aan de borst gelegd terwijl mijn drinkreflexen optimaal werden gestimuleerd en mijn bewustzijn niet mocht wegglijden. Leuk allemaal hoor, die efficiëntie, maar begrijp dan toch dat ik gewoon graag heel dicht bij mama ben en dat mag best wel wat tijd kosten.

Verdoving

Ik zit met een probleempje, in het begin had ik het niet zo in de gaten maar als ik er eens goed over nadenk doet er zich een vreemd verschijnsel voor als ik op wieltjes wordt voortbewogen. Kijk, ik wordt als pasgeborene natuurlijk bedolven onder nieuwe ervaringen en zie dagelijks vreemde dingen maar dit is wel heel eigenaardig. Telkens als ik me op wieltjes voortbeweeg val ik in slaap. Bijvoorbeeld als ik ga wandelen met mama en ik lig in de kinderwagen, poef, ik ben weg. Met de verassing van oom Coen waar we met de auto naar toe gingen, het laatste wat ik me kan herinneren is dat de motor start en weer poef, ik val in slaap. Nu slaap ik wel vaker natuurlijk maar zeker niet op commando, dus waarom val ik telkens in slaap op wieltjes. En belangrijker wat kan ik ertegen doen want ik wil natuurlijk geen doorsnee baby zijn. Of zouden andere baby's hier juist geen last van hebben? Ik moet hier eens diep over gaan nadenken. Na mijn middagdutje dan. Op speciaal verzoek een foto van mij en tante Monica

.

Ok Nadia, is this a happy Aunt Monica or what!

Verassing

Vandaag ben ik voor het eerst een eindje gaan rijden in een auto. Mama had namelijk een grote verassing voor ome Coen die gisteren jarig was, ik wist natuurlijk wat de verassing was maar ik mocht het niet verklappen want het was een geheime verassing. Oom Coen moest s'ochtens vroeg bij ons zijn en mama en ik zouden dan mee gaan om hem, samen met zijn vriend Frank, naar de verassing te brengen. In de vroege ochtend werd ik dus in een maxicosi gestopt (ondanks mijn protest) en in de Twingo geladen. Eerst op weg naar Zoetermeer en daarna naar de verassing.

.

.

Nou reken maar dat oom Coen verast was: we gingen naar het vliegveld zestienhoven en daar mocht oom Coen zelf een stukje sturen met een vliegtuig, gaaf he. Mama en ik mochten niet mee maar wij hebben ons in het restaurant ook best vermaakt. Gelukkig had mama wat te eten meegenomen en daarbuiten krijg je als baby best wel een hoop aandacht, iedereen wil wel even in je knijpen en zeggen hoe schattig je er wel uit ziet.

.

Zwaartekracht

Vandaag heb ik weer eens nagedacht over een aantal dingen, als zuigeling heb je daar tenslotte genoeg tijd voor en je schijnt er later slimmer van te worden. Zo is daar dat ding met de Mutsy (mijn luxe kinderwagen) en de rare wieltjes. Ondanks alle goede berichten over deze bolide was mijn eerste ritje gisteren niet zo'n heel groot succes. Om de paar meter leek het wel of het linker voorwieltje blokkeerde of op zijn minst niet goed was uitgelijnt. Nu weten de techneuten onder ons dat het uitlijnen van zwenkwieltjes natuurlijk onzin is dus moest er een andere oorzaak zijn. Gelukkig was daar vandaag ome Coen en die stelde vast dat het niet helemaal normaal was dat bij het omhoog liften van de voorkant van de wagen, wat overigens bijzonder handig is bij het nemen van stoepjes, de wieltjes eronder vandaan vallen. Het natuurverschijnsel dat dit verschijnsel veroorzaakt noemen wij zwaartekracht, deze zorgt ervoor dat dingen van boven naar beneden gaan tot ze op de grond liggen en dat ik, later als ik wat groter ben, daar veel plezier aan ga beleven.

Nadat ome Coen, vriendelijk als altijd, geïnformeerd had of mama de handleiding zorgvuldig gelezen had (u mag eenmaal raden) kwam hij erachter dat het zwenkwielblokkeer palletje van de Mutsy in de verkeerde stand stond zodat de wieltjes slechts in de starre positie vastgeklikt konden worden. Nu had ik daar vanzelfsprekend ook al zelf aan gedacht maar omdat mijn oog/hand coördinatie nog niet helemaal goed werkt moest ik wel op oom Coen wachten. Een ander geval van zwaartekracht zijn mijn vlekjes, ze begonnen op mijn hoofd en zijn langzaam naar beneden gegaan via mijn rompje naar mijn benen. Jullie begrijpen het niet meer helemaal? Tja dan ben ik bang dat jullie als zuigeling voornamelijk bezig zijn geweest met zuigen en minder met nadenken......

Zuivel en niet zuivere zuivel

Ik zit nog een beetje in de vakantiestemming en denk nog niet echt aan werken, daarom drink ik misschien wel een beetje lui. Natuurlijk is het ook reuze gezellig om dicht tegen mama aan te liggen en een beetje ontspannen te drinken maar dat kost natuurlijk wel heel veel tijd en als je even niet oplet is het zo midden in de nacht. Daarom slaapt mama ook niet zo goed. Gisteravond had ome Coen een idee, als je nou wat bijvoeding uit een pakje geeft dan valt de kleine Catinca vast wel in slaap en krijg jij ook wat rust hoorde ik hem tegen mama zeggen. Afijn, ome Coen aan de gang met allerlei flesjes, speentjes, poedertjes water en een magnetron en na een goed kwartiertje was de bijvoeding dan klaar. Dat kwam goed uit want ik was wel weer toe aan een hapje ik lag tenslotte al zeker vijftien minuten zonder voeding. Braaf ga ik in de drinkhouding liggen, ik open mijn mond, er komt iets aan dat niet op mama lijkt, niet als mama ruikt en zeker niet als mama smaakt! Jakkes wat een vies spul die nepmelk, daar hoef je heus niet mee aan te komen hoor ome Coen. Doe mij maar puur natuur, gelukkig had mama wat gefrummeld met een ander raar apparaat en kreeg ik even later toch nog de enige echte lekkere melk, goed het kwam ook uit een flesje maar ik heb maar niet over de verpakking gemekkerd. Ome Coen is trouwens normaal gesproken best wel lief hoor, kijk maar eens hieronder.

.

Vlekje

Af en toe weet ik niet wat ik moet doen om het goed te doen. Neem nu eergisteren, mama maakt zich wat zorgen omdat ik te weinig zou drinken. Onder ons gezegd voer ik op een dag misschien niet zoveel uit maar als ik wat uitvoer is het negen van de tien keer drinken en over wat ik die resterende ene keer doe, daarover praat een welopgevoede nette baby niet. Maar goed, ik ben natuurlijk helemaal gek op mijn mama en als ik haar daarmee een plezier doe drink ik wel wat meer. Die nacht lang heb ik liggen mekkeren om drinken en ik heb gedronken zoals ik nog nooit eerder heb gedronken, mama is doodmoe omdat ze gisternacht niet kon slapen en op de dag sliep ik omdat ik gisternacht aan het drinken ben geweest.

Kortom, mama niet blij, ik niet blij, oma niet blij en van Loulou weet ik het niet maar die is geloof ik nooit blij (te druk met naar de keuken rennen en mekkeren). Ik probeer wat goed te doen maar dat is niet gelukt met dat extra drinken en bovendien ligt mijn hele ritme nu door de war.

Een ander voorbeeld, vanochtend zit mama wat naar me te kijken en ze ziet rode vlekjes op mij, VLEKJES op mij. Pffff hoe verzint ze het, er zitten helemaal geen vlekjes aan mij, ik heb tien vingertjes, tien teentjes en ik ben een mooie baby zonder vlekjes. Je begrijpt wel dat ik hevig ontdaan was over dit onrecht, hoe kon mama zo gemeen tegen mij doen. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat mijn reactie misschien iets te voorbarig was, maar ja, ik kan nog niet in een spiegel kijken en ik begreep het niet helemaal. Er waren wel degelijk vlekjes maar niet aan mij maar op mij. Mama was ernstig ongerust over mijn vlekjes en op Loulou na de rest van de familie ook. De verloskundige kwam vandaag voor het laatst en gelukkig kon zij mama geruststellen (en mij ook), het kwam door mama's kleine vriendjes de hormoontjes en over een paar dagen ben ik weer zonder vlekjes.

Misschien ben ik wat te impulsief en moet ik beter nadenken voordat ik wat doe of commentaar heb, ik zal mijn best doen hoor mama, voor jou.

Je hebt er ook goede tussen

Je hebt natuurlijk slechte maar ook goede dingen in het leven en dat geld ook voor de witte mensen. Gisteren was bijvoorbeeld de verloskundige bij ons op bezoek en ondanks dat ze me in het verleden ernstig geknepen heeft valt ze heel erg mee. Ze is eigenlijk best wel lief en ik heb nog een poosje gezellig bij haar gezeten. De allerliefste witte mens tot nu toe is Fausia, zij zorgt al een week voor mama en mij en heeft me nog nooit geknepen en is altijd heel erg lief voor mij. Ze is ook een hele steun voor mama en ze weet alles van baby's. Nou bedenk ik me plotseling dat ik natuurlijk aan haar had kunnen vragen hoe het met dat mekkeren, lopen, de poes en voedsel in de toekomst zal gaan.

.

Poes

Het blijkt dat ik niet de enige ben in dit huis die bij naderende honger mekkert, het harige ding waar ik het al eerder over had vertoont hetzelfde gedrag. Loulou is overigens de naam van het harige ding en ze behoort tot de soort poes. Af en toe komt ze wat dichterbij maar ik kan haar nog niet goed zien, horen des te beter. Telkens als iemand één stap richting de keuken doet komt Loulou tot leven, dan rent ze naar de keuken en begint te mekkeren. Ik hoop niet dat als ik groter ben en kan lopen dat ik dit gedrag moet imiteren om aan voedsel te komen. De poes rent wel vijftig keer op een dag naar de keuken maar krijgt niet meer dan twee keer te eten. Als ik mekker krijg ik tot nu toe altijd te eten, zelfs als ik per ongeluk mekker.

Afgelopen nacht heb ik niet zoveel geslapen en mijn arme mama dus ook niet, dat rare gevoel in mijn buikje van gisteren zijn darmkrampjes (onder ons gesproken, zeg maar darmkrampen). Dat is echt geen lolletje hoor, je wordt moe van jezelf, het enige wat hielp was als ik heel dicht tegen mama aan lag. Buik tegen buik, lekker warm. Deze middag had ik weer wat last van krampjes en omdat mama sliep heb ik dat buik tegen buik ook eens bij oom Coen geprobeerd, wat heeft ie een enorme comfortabele buik en ik ben er zelfs in slaap gevallen, maar de buik van mama is toch zachter. Als ik zo naar de poes kijk heeft zij geen last van darmkrampjes, zou ik dan toch moeten leren lopen naar de keuken om van die krampjes af te komen.

Witte mensen

Vanacht ben ik heel erg lief geweest zodat mama wat kan rusten, ook al gaat dat wel ten koste van mijn ritme. We moesten wel goed uitgerust zijn want vandaag is mijn echte papa uit Portugal gekomen om mij te zien, hij had allemaal cadeautjes bij zich. Nog meer kleertjes voor mijn garderobe en van mijn Portugese oma een mooi gouden kettinkje, ik raak al aardig gewend aan een rijk leven.

Ik ben nu precies een week oud en elke dag ontdek ik weer nieuwe dingen. Het is nog wel een beetje jammer dat ik nog niet zo goed kan zien maar dat komt vanzelf wel goed. Gisteren was er weer wat vreemds aan de hand, lig ik op mijn gemakje bij mama prikt er plotseling iemand in mijn hiel, je raad het al, weer die witte brigade. Maar heb je in de middag een beetje raar gevoel in je buik, alsof er iemand in knijpt dan vraag je je wel af, waar zijn ze nu, die witte mensen als je ze nodig hebt.

Ritme

Het leven in de koude wereld bestaat uit een vast ritme, ik begin het langzaam in de gaten te krijgen. Je begint met slapen en dan word je wakker, het begin van de dag. Je kijkt wat om je heen en gaat wat bewegen, je kijkt nog wat meer om je heen en je gaat meer bewegen. Daarna ga je happen, op dat moment is er natuurlijk nog niets om in te happen. Soms heeft mama het dan al in de gaten maar als dat nog niet zo is ga je mekkeren. Vooral niet te lang volhouden dat mekkeren want dat kost alleen maar tijd dus ga ik snel over op huilen. Je word opgepakt en krijgt een borst, voor de afwisseling de ene keer de linker en dan weer de rechter, je hapt en gaat drinken. Tijdens of na het drinken poep je je luier vol zodat je een mooie nieuwe schone krijgt waarna mama denkt dat je rustig en tevreden ..Hik.. gaat liggen. Dat is ook wel zo maar na vijf minuten ..Hik.. begin je weer een beetje te happen, je gaat weer mekkeren ..Hik.. enzovoort. In de middag is het wel aan te ..Hik.. bevelen om even een pauze te nemen je bent tenslotte ..Hik.. nog een baby, maar na deze pauze weer snel aan ..Hik.. het werk totdat de dag ergens midden in de nacht voorbij is. ..Hik.. Eigenlijk vind ik het zelf ook wel vermoeiend maar mijn maagje is ook ..Hik.. nog zo klein en daarbuiten ben ik het liefst zo dicht mogelijk ..Hik.. bij mama in de buurt want zij is de liefste op ..Hik.. de hele wereld! Had ik jullie al verteld dat ..Hik.. de hik ook nog niet weg is.

Ambtenaren

De kaartjes zijn er, met mijn naam in het dik gedrukt in het midden want ik ben hartstikke belangrijk. Vandaag zijn we bezig geweest om de kaartjes in de enveloppen te stoppen en naar de brievenbus te brengen. Ook moet er nog aangifte worden gedaan van mijn geboorte (anders besta ik niet echt natuurlijk) en dat moest binnen drie werkdagen. Komen we er vandaag achter dat de werkdagen op het stadhuis maar vier uur lang zijn en dat de werkdag bij de loketten al om 12:30 stopt. Nu even wat beter nieuws: het drinken heb ik nu helemaal door, handige dingen hoor, die borsten, gelukkig werken ze langer dan 4 uur per dag. Later als ik groot ben neem ik er ook een paar

Badderen lekker?

Vandaag was er weer een nieuw gezicht, dat van de kraamhulp. Ze is een hele hulp voor mama en ze heeft vast ook de baby cursus gedaan want ze weet een heleboel en houd er ook nog een hele boekhouding op na. Mama heeft eindelijk een beetje rust gehad vanacht en ze moet van de kraamhulp ook tussendoor rusten. Met het drinken gaat het ook een stuk beter, ik begin er zelfs aardigheid in te krijgen maar er was ook nog zoiets als badderen. Of dat het nu helemaal gaat worden weet ik niet, vooral vlak voor en na het bad is het erg koud (ik moet dan weer even terugdenken aan toen ik pas geboren was, brrrr) en dan dat gedoe met kleertjes uit en daarna weer aan. Maar het allermooiste van vandaag is wel dat ik een filmster ben geworden, ik heb de hoofdrol in de film 'Catinca, the movie'.

Gefopt

Je moet natuurlijk wel een beetje lol blijven houden in je babybestaan, als foetus vond ik het al leuk om mama af en toe te foppen. Ik heb nu een nieuw kunstje geleerd, het gaat zo: ik doe net of ik slaap, op een gegeven moment komen dan de gezichten dichterbij omdat ik zo onweerstaanbaar ben en dan beweeg ik plotseling met mijn armen en benen. Hihihihi dat is lachen, ze schrikken er allemaal van.

Vandaag ben ik op krachttraining gegaan, ik ben erachtergekomen hoe dat met die borsten ook al weer zat en ik zuig me een ongeluk. De resultaten in hele liters vallen echter een beetje tegen dus misschien moet ik wat meer kracht zetten in de zuigbeweging. Vandaag heb ik geoefend om mijn eigen hoofd op te tillen als ik bij iemand lig en dat lukt me aardig (niet slecht he, voor een baby van twee dagen oud).

Poe he

Ik ben nog moe van het geboren worden, maar ik ben ook heel erg blij dat het achter de rug is. Mama is ook heel blij, ze steunt nog maar een klein beetje maar dat is het dan ook wel. Ik word helemaal in de watten en in het bad gelegd (niet tegelijkertijd natuurlijk). Doordat ik zo moe ben slaap ik nog een heleboel en dan mag ik nog bij mama liggen, af en toe moet ik in een wiegje want mama's schijnen regelmatig naar een plek te moeten die toilet heet. Nergens voor nodig, zodra ik kan praten zal ik mama uitleggen over luiers en hoe handig die zijn.

Gisterenmiddag mochten we naar huis en dat was ook een verassing, iedereen was blij dat ik geboren was en het huis stond vol met cadeautjes. Er waren ook wel wat dingen die tegenvielen, zo is het hier wel heel gezellig maar ik vind het ook erg koud. Ook raar is dat gevoel in mijn buikje, het lijkt wel of er geen energie meer aan mij wordt gegeven. Als ik er over nadenk kan dat wel kloppen want de verbindingslang tussen mama en mij is doorgeknipt. Van de baby cursus herinner ik me nog iets over borsten en sabbelen maar dat werkt nog niet echt lekker. Stom van mij, ik heb het cursusboek niet meegenomen.

Geboren !!!!!!

Jahooooo, vandaag ben ik dan toch eindelijk geboren. Gisteren had de verloskundige weer aan mij gezeten, ze zei dat als ik nu niet opschoot dat ze me zondag of maandag zouden komen halen. Mama was het hier niet helemaal mee eens, eigenlijk was mama het hier helemaal niet mee eens! Nou, als mama het ergens helemaal niet mee eens is dan moet er wat gebeuren!

Er is dus geregeld dat mama vandaag zou worden ingeleid zodat ik vandaag geboren zou worden. Nu ben ik van nature natuurlijk vrij onschuldig dus het zei me allemaal niet zoveel maar ik was wel blij voor mama want ze was het helemaal zat. Afijn, deze ochtend gingen we naar het ziekenhuis en werd mama op een bed gelegd en aan allerlei apparaten en aan een infuus gehangen. Wat er toen toch allemaal gebeurde, pfffff, mijn kamer begon met steeds kortere tussenpozen kleiner te worden, mama ging steeds harder puffen en ik werd richting de uitgang gedwongen. Op een gegeven moment werd de kamer weer klein, duwde er iemand hard op mijn achterkant en zag ik licht aan de voorkant.

Als je deze foto ziet begrijp je zeker wel dat het geen lolletje was, dat geboren worden. Mama had heel veel pijn, ik had heel veel pijn en we wisten het allebei heel erg zeker, de uitgang was gewoon niet groot genoeg. De hele bevalling was een vergissing, het ging gewoon niet op deze manier. En toen schoot ik plotseling ergens voorbij en kwam ik in een lichte, koude en nare wereld terecht waar een heleboel mensen om ons heen stonden. Het was doodeng!!!! Gelukkig pakte mama me gelijk vast en hield me dicht bij haar, maar er zaten wel een heleboel mensen aan mij. Ik denk niet dat ze het kwaad bedoelde maar toch....

Tja, op een gegeven moment werd ik van mama losgemaakt en voelde ik me helemaal alleen, ik werd op een aparte tafel gelegd door een meneer die me aan alle kanten bekeek. hij was wel aardig maar hij was natuurlijk niet mijn mama!

Na een paar minuten mocht ik gelukkig weer terug naar mama, het ware angstige momenten zo tijdens en vlak na de geboorte als ik het van tevoren had geweten weet ik niet of ik er wel aan begonnen was. Achteraf moet ik zeggen dat het de moeite meer dan waard is en dat ik het zo weer zou doen, ik lig nu lekker bij mama en ze is HEEEEL ERGGG gelukkig met mij en ik ben heel erg trots op haar.

.

Foetus meldpunt

Gisteren ben ik weer oneerbaar betast door de verloskundige, is er zoiets als een foetus meldpunt waar je deze incidenten kunt melden. Toch heeft het wel een beetje geholpen, mama is haar slijmprop kwijt, daar staat wel tegenover dat ze haar blaasontsteking weer terug heeft (ja, dat schiet ook niet heel erg op). Vandaag heb ik een rustdag en morgen komt de verpleegkundige weer, zou ze me weer mishandelen? Mama denkt dat ik op 12 augustus geboren wordt, als ik dan nog niet vanzelf ben gekomen gaan ze me halen. Geen idee wat ze daar mee bedoelen, zou er iemand naar binnen komen om me de weg te wijzen of zo? Ik kan het me bijna niet voorstellen, het is hier al zo krap.
Op dit momenthoor ik dat het niet zo goed gaat met mijn overgrootmoeder in Roemenie, ze al best oud en heeft last van haar hart. Ik hoop maar dat alles goed gaat met mijn overgroot oma zodat ik haar op een dag kan ontmoeten (en zij mij natuurlijk) en we kunnen praten over de belangrijke dingen in de familie, zoals het kattenkwaad dat oma en mama vroeger hebben uitgehaald.

Ontspannen

Misschien leggen we de lat wel te hoog, door de druk is er niet genoeg andere druk om geboren te worden. Ik denk dat het tijd is om te ontspannen zodat de verkeerde druk wegvloeit en de goede druk opbouwt en ik eindelijk geboren wordt. Maar hoe kun je ontspannen in een periode als deze? Gaan roken, nee dat helpt niet genoeg en is eigenlijk niet ontspannend en zeker niet gezond. Sterke drank, nee dat is slecht voor mijn bovenkamer en aangezien ik een hoogbegaafde foetus ben en ik dat graag zo wil houden is drinken geen alternatief. Paddo's, mmm ook niet echt ontspannend, een lekker bad dan maar dat hebben we al zo vaak geprobeerd. Nee echt, ik weet het niet meer en begin zowaar een beetje te hyperventileren (ja ook een foetus kan dat!) en dat geeft weer extra druk zodat ik weer niet geboren wordt. Ik zit in een vicieuze cirkel en kan die niet doorbreken, zal ik het gewoon met meditatie proberen?

Zoemmmmmmmmmmmmmmmmmm..........

Chemische oorlog

Helaas ben ik nog steeds niet geboren, ik werk en ik werk maar voorlopig gebeurt er nog helemaal niets. We hebben allerlei dingen geprobeerd, mama en ik, maar het lijkt wel of niets helpt. Ik zit hier vast en ik blijf hier vast zitten. Vandaag hebben we het geprobeerd met ome Coen's pindasaus. Dit oude familie recept heeft al eerder wonderen verricht en onze hoop was dat de pindasaus ons zou helpen. We zijn nu een uur of zes verder maar ook de pindasaus gaat het niet doen. Wie oh wie heeft er nog tips?

van mama voor Catinca (en een beetje van Toon)

Zij is mijn nú, mijn toen,
zij is mijn leven,
zij is mijn denken en mijn doen,
zij is mijn lied,
ik weet haast zeker, Heer,
U hebt mij haar gegeven,
want zoiets liefs,
dat geven mensen niet.

Pfffffffffffff of nog niet eigenlijk

Ja sorry hoor, ik zou wat meer moeten schrijven maar ik probeer om geboren te worden en dat lukt niet zo. Afgelopen zondag om 12 uur in de middag zou ik komen maar er is geen beweging in te krijgen. Het lijkt wel of mama de sleutel van de uitgang heeft weggegooid, ik ben al dagen in de weer maar ik kom geen centimeter verder. Op dit moment zou ik de koppetjes boven mijn wiegje moeten zien en de ahh's, ohhh's en goedjigidjegaga's moeten aanhoren, er zou beschuit op mij gemorst moeten worden. Eigenlijk ben ik al +3 dagen oud maar ik moet nog komen, erg vervelend allemaal. De verloskundige zei maandag ook al dat er geen beweging in zit en maakte maar alvast een afspraak voor volgende week! Ik heb helemaal geen zin om volgende week geboren te worden, ik wil nu.......