Ziekenhuis

Jakkes, ik ben alweer ziek. Normaal produceer ik één a twee grote boodschap luiers per dag maar nu zit ik al aan de vijfde en de dag is pas half voorbij, ook de stevigheid van de boodschap laat te wensen over. Mama, oma ,Coen en ikzelf gaan per taxi naar het kinderziekenhuis om mij te laten bekijken en weer terug te brengen tot één boodschap per dag. In het kinderziekenhuis waar we terechtkomen zijn ze heel erg aardig maar ze hebben niet een echt duidelijke diagnose en we worden doorgestuurd naar het infectie ziekenhuis, in Roemenie hebben ze voor elke expertise een apart ziekenhuis.

Het infectieziekenhuis denkt dat er een bacterie of een virus in mijn buik zit en ze willen mij meteen opnemen. Mama ziet dat niet zo zitten en nadat ze wat doorgevraagd heeft mag ik toch mee naar huis maar moet ik wel aan weer een andere antibiodinges (ik was nog bezig met de vorige kuur) en nog een paar pilletjes en poedertjes die stuk voor stuk heel vies smaken. De volgende dag moet ik terugkomen. Als mama de volgende dag mijn boodschap inspecteert zit er ook nog een beetje bloed in mijn boodschap en we gaan eerder dan gepland naar het ziekenhuis.

Het is maar een oude en vervallen boel in het ziekenhuis, hier en daar is er wel een gang die een beetje opgeknapt is maar het grootste deel van het ziekenhuis ziet er uitgewoond uit, alsof er de laatste dertig jaar niets aan gedaan is. Het is er wel schoon maar heel erg versleten en de inboedel is ver over datum.

De artsen en verpleegkundigen zijn een heel ander verhaal. Ze zijn allemaal heel erg lief en besteden heel veel aandacht aan hun patiënten. Hier zijn nog geen efficiëntie voorschriften die bepalen dat een verpleegkundige drie minuten en veertien seconden per bed mag besteden en een arts maximaal één minuut dertig. Toch lijkt het eindresultaat in Roemenie, ondanks dat de witte mensen hier wel de tijd voor patiënten nemen, efficiënter dan in Nederland. Deze aanpak voelt zeker veel prettiger. De arts legde precies uit wat ik allemaal kon hebben en ze hadden ook niet zoiets van probeer dit maar eens en als het over een week niet werkt gaan we eens verder kijken. Nee, in dit ziekenhuis begonnen ze met de meest voor de hand liggende diagnose (die van de bacterie) te behandelen en onderzochten in het laboratorium meteen of die diagnose juist was.

Weer wilden ze me daar opnemen en ik heb daar een halve dag in het ziekenhuis gelegen, in salon 136 om precies te zijn. Mama vond dat ze me thuis net zo goed kon behandelen en zag het niet zitten om met mij in het ziekenhuis te bivakkeren dus zijn we in de loop van de middag weer naar oma gegaan met weer een verse stapel poedertjes.

Na een paar dagen worstelen met de diverse poedertjes, mama heeft ze verstopt in bananenhapjes, melk, groenten en nog wat gecombineerde varianten van voedsel maar ik wilde er meestal niet spontaan aan, ben ik weer helemaal opgeknapt en een bijzondere ervaring rijker.