Met de dag word ik beweeglijker, kruipen moet nu toch echt een dezer weken gaan lukken en ik begin me ook al op te trekken aan de spijlen van mijn wieg en box. Mama is daar niet zo gerust op en vindt dat de bodem van voorgenoemde verblijfplaatsen moeten zakken. Iemand, nee Coen ik zal geen namen noemen, stelde voor om de box dan maar over mij heen te zetten. Dan was het mogelijk gevaar bezworen en zou ook de indeling in de rest van de woonkamer niet ingrijpend hoeven te veranderen. Welk een onbegrip, ik moet me toch kunnen ontplooien, ik moet toch kunnen groeien, ik moet de wereld toch verkennen anders komt er niets van mij terecht. Gelukkig heeft mama dat wel in de gaten en wordt het 'Catinca in the Box' plan zeker niet uitgevoerd.
Dacht ik vorige keer dat ik ziek was, het kan nog veel erger! Afgelopen week was ik een overtreffende trap van de paar kuchjes die ik eerder beschreef. Afgelopen woensdag keek ik heel erg zielig en mistroostig voor mij uit terwijl ik zielige piepjes gaf en om mij heen keek met doffe waterige oogjes. Verschrikkelijk was het en mama heeft een paar dagen vrij genomen om mij op te vangen in deze moeilijke tijd. Het gaat nu weer wat beter maar ik hoop dat ik nooit meer ziek word, dat staat mijn vorderende bewegingen maar in de weg.
.
Het is wel een lekker karretje maar zelf lopen heeft ook wel wat!
.JPG)
1 opmerking:
Ha Catinca,
Ik weet wat jij van plan bent... jij gaat in Roemenië je eerste kruip-meters afleggen. Dat kan ik je zelfs heel erg aanraden, want dat heb ik ook ooit zo uitgevoerd. Oké dat was niet in Roemenië, maar in Amerika en ik deed het bij de volgende fase; namelijk bij het lopen. En zo'n buitenlandse stap loopt nog steeds perfect. Het leuke van in het buitenland zo'n fase door te maken, is dat je later kan zeggen "ik werd het vliegtuig in getild en ik kroop er uiteindelijk uit!" Veel succes en natuurlijk veel plezier met je kruip-ervaringen.
groetjes, Eline
Een reactie posten