Op reis

Vanochtend vroeg kwam mama mijn kamer op, nou doet ze dat wel vaker zo midden in de nacht maar dan heeft ze meestal een fles bij zich of ze komt omdat ik haar roep. Geen van beide deze keer, we gingen op vakantie naar oma in Roemenie en daarvoor schijn je vroeg je bed uit te moeten. Ik was natuurlijk nog wel slaperig maar vond het allemaal maar wat spannend! Coen was er ook en liep brommend met allerlei grote koffers te slepen, behalve als hij naar mij kijkt natuurlijk, dan moet hij altijd lachen.
Het was nog maar de vraag of we zouden gaan want ik ben nog steeds ziek en mama en Coen ook. We zijn gisteren nog bij de dokter geweest, gelukkig onze favoriete dokter, en die heeft naar onze longen geluisterd en in mijn oren gekeken. Ze was het met ons eens dat we helemaal niet lekker waren. Ik kreeg anti-biodinges, mama kreeg anti-biodinges, ik moest aan de anti uitdroging. We zijn even uit winkelen geweest bij de apotheek en nu lijkt het wel of wij de apotheek zijn. Als je iets anti nodig hebt kan je gerust een berichtje achterlaten hoor. Mama heeft nog wel getwijfeld of we wel of niet zouden gaan, zij is ook erg ziek, maar in de vroege ochtend viel de beslissing. We gaan naar Roemenie.
De buurman heeft ons met een busje naar Schiphol gebracht, en daar konden we achter in de rij aansluiten. De mevrouwen aan de balie waren telkens druk aan het telefoneren maar inchecken, ho maar. Het ging heel erg langzaam en ook al was er best wel een hoop te zien je wordt toch wat ongedurig als baby. Vroeg je bed uit, druk druk druk om je heen en dan ook nog wachten, nee het duurde mij allemaal wat te lang dus ik begon een beetje te mekkeren. Het heeft wel geholpen, de rij kwam weer in beweging en van deze rij moesten we naar de volgende rij, die van de controle. Daar heeft een meneer mijn wandelwagen van alle kanten bekeken, waarschijnlijk een apk of zo. De wandelwagen is wel goedgekeurd, en mama en Coen gelukkig ook.
Ik denk dat ik even ben weggedommeld want het eerste dat ik me na de apk kan herinneren is dat we met zijn drieën in een grote buis zaten met een raar brommend geluid, er waren ook hele lieve mevrouwen die stewardessen worden genoemd. Nou zo’n mevrouw zou ik wel mee naar huis willen nemen, de hele tijd dat we in die buis zaten kwam ze langs met hapjes en drankjes, als ik er zo over nadenk zou het best wel eens kunnen dat mama vroeger ook stewardess is geweest. Het zijn grappige dingen hoor, die buizen, dan staan ze stil en hopla, plotseling gaan ze heel hard en daarna remmen ze weer heel erg. Tussendoor schudden ze af en toe maar de hele tijd brommen ze, soms wat zachter maar meestal hard.

Wat er toen gebeurde was wel heel erg vreemd, ik weet niet of ik grote mensen ooit ga begrijpen. We waren met die eerste buis op de grond gekomen, landen noemen ze dat, in een stad die München heet. We stappen uit de buis, die overigens officieel vliegtuig schijnt te heten, en staan ergens midden op de buizenparkeerplaats (u raad het al: officieel heet zo’n plaats vliegveld). Nu moeten we met een andere buis verder naar Cluj in Roemenie, waar oma woont. Om daar te komen moeten we eerst met een bus naar de luchthaven zelf worden gereden, daar aangekomen moeten we naar gate H09 waar de andere buis zal zijn. Dat klinkt niet heel moeilijk maar….
Om het overstappen wat interessanter te maken is er een tijdslimiet, we hebben 35 minuten om over te stappen en daarvan zij er al 10 voorbij. Vlug opschieten dus, het gebouw in en op zoek naar een lift want ik pas niet op een roltrap (5 minuten). We stijgen een verdieping en moeten een klein stukje lopen….Een nieuwe roltrap en weer op zoek naar een lift om nog een verdieping omhoog te gaan (5 minuten). Weer een stukje lopen en, potverdikke weer een rij waar we instapkaarten en paspoorten moeten laten zien. De meneer achter het ruitje wil ook even naar mij kijken, ik lach tegen hem en hij kijkt vriendelijk terug…we mogen door (10 minuten). Nu moeten we langer lopen en de tijd is bijna op. Weer een rij! Nu willen ze mijn wagentje weer door de apk halen, zo vaak hoeft dat toch niet? Aan de andere kant van de apk is de gate, een meneer is bezig om de passagiers Popa en Venema om te roepen en mama en Coen zwaaien naar de meneer, gelukkig hij heeft ons gezien. Bij deze apk mogen mama en ik vlot doorlopen maar wordt Coen aan een grondige inspectie onderworpen. Ook hij wordt goedgekeurd en we mogen in de nieuwe buis…. Mmmm tenminste dat dacht ik, maar nee hoor, we moeten eerst weer twee verdiepingen naar beneden en staan op hetzelfde niveau waar we deze race inmiddels 30 minuten geleden begonnen. We moeten weer in een bus en rijden het vliegveld op om uit te komen naast onze eerste buis!
Ik begrijp er niets van maar goed, we zitten in de tweede buis die hetzelfde doet als de eerste, rijden, optrekken bewegen en remmen maar voornamelijk brommen. In deze buis was een stewardess die nog aardiger was dan die in de eerste buis, ze gaf me allemaal cadeautjes.
Ik heb onderweg een dutje gedaan en toen kwamen we weer op een vliegveld, onze eindbestemming, Cluj-Napoca (ja beste lezers, spreek dat maar een paar keer achter elkaar uit). Nou waren we wel op onze bestemming maar niet alles van ons, de koffers hadden de race kennelijk niet gewonnen en waren niet meegekomen met de tweede buis. Wel stond oma ons op te wachten dus voor mij was het al lang best maar mama en Coen waren niet echt over te spreken over de scheiding van de bagage. De volgende dag is het gelukkig wel weer goed gekomen met de koffers, ze waren in München een beetje verdwaald.