Boe zei de Koe

Het begint steeds duidelijker te worden, ik heb wat tegen koeien. Niet echt tegen het beest zelf, die zijn wel aardig ook al kijken ze meestal niet zo slim, maar meer tegen hun melk. Telkens als mama wat van die melk drinkt zit ik onder de bulten, vlekken en ander ongemak. Ik denk dat ik een koemelk allergie onder de leden heb en daar wordt ik niet vrolijk van. Donderdag ga ik naar de speciale dokter die me gaat onderzoeken, ik hoop alleen niet dat ie me op een onverwacht ogenblik prikt, dat doen ze namelijk af en toe. Maar ik zal dapper zijn en ze zullen in dat ziekenhuis zeggen: Heb je het gehoord, dat kleine meisje? Ze gaf geen krimp, wat een dappere baby! Zo zie je ze niet vaak die kleintjes, nee, de meeste zijn huilebalken maar deze.....
Maar nu even over Loulou, die is volgens mij allergisch voor mij. Telkens als ze te dicht in mijn buurt komt dan verliest ze een plukje haar. Op de een of andere merkwaardige wijze heb ik dat plukje dan in mijn knuistjes. Gelukkig heeft Loulou meer dan genoeg haar dus een plukje meer of minder maakt ook niet uit maar eigenaardig is het wel. Ik moet nog steeds aan haar proeven maar nu Loulou af en toe dichtbij genoeg is om eens aan haar te sabbelen is er telkens wel een liefhebbende volwassene in de buurt om dat te voorkomen.
Nu ik bijna zes maanden ben begin ik een fascinatie te ontwikkelen voor telefoons, als ze rinkelen of bliepen, als mama een sms-je tikt, als ze tegen mij praten ben ik een en al aandacht. Dat is genetisch bepaald, er bestaat namelijk een telefoon gen dat de wijze mannen nog niet ontdekt hebben maar waarvan ik zeker ben dat het bestaat. Mijn mama is gek van telefoons, mijn tante Monica is gek van telefoons, mijn oma is gek van telefoons kortom het zit gewoon in de familie en dus ook in mij. Binnenkort moet ik maar eens een eigen telefoon bemachtigen, dan neem ik er een met een Boe van de Koe als beltoon!