Groeien

Lang geleden heb ik het gehad over mijn aanhangsels en hoe moeilijk die te bedienen zijn. Zeg maar de armen en de benen en nog lastiger de vingers en de tenen. We zijn al weer een eindje verder en ik moet zeggen dat ik steeds meer controle krijg over mijn ledematen. Zaken als dingen vastpakken, omdraaien, in mijn mond stoppen en vooral ook dingen op de grond gooien gaan mij steeds makkelijker af. Het leuke van dingen op de grond gooien is dat ze vanzelf weer omhoog komen, of laat ik het zo zeggen, er is altijd wel een welwillende volwassene in de buurt om mijn werpsels terug te zetten. Mochten ze dat niet willen, ach je weet het wel, mekkeren... geen resultaat..meer mekkeren... nog geen resultaat... Brullen... gegarandeerd resultaat.

Ja, ik kan met overtuiging zeggen dat ik steeds meer plezier in mijn fysieke portie krijg ook al gaat dat een beetje ten koste van mijn mentale ik. Door al dat onderzoeken en omdraaien heb ik bijvoorbeeld minder tijd om dit log bij te houden maar als zuigeling wordt er wel van je verwacht dat je op enig moment wat handiger wordt en zelfs dingen gaat doen als kruipen en lopen. Ach, dat kruipen lijkt nog zo ver weg, alhoewel, het schijnt dat de overgang van liggende baby naar kruipende baby in een flits kan gebeuren. Ouders worden dan heen en weer geslingerd tussen trots en wanhoop, trots over de mooie vorderingen van hun kroost en wanhoop over het gebrek aan kinderveiligheid en vooral het kinderproof zijn van de woonkamer.

Mama heeft voor de donderdag een plek voor mij gevonden in een kinderdagverblijf in Zoeterwoude en voor de andere dagen hebben zich ook nog een paar aardige dames gemeld waaruit mama nog geen keuze heeft kunnen maken. Binnenkort mag ik een wenmiddag doen in het kinderdagverblijf, dan kan ik een beetje wennen aan deze grote overgang. Om eerlijk te zijn denk ik wel dat ik het red daar, het zag er reuze gezellig uit en mijn mentor Angelique was ook heel erg lief. Eigenlijk denk ik dat het wennen meer voor mama is, ze zag er een beetje verdrietig uit na het bezoek aan het kinderdagverblijf en ik denk dat het heel moeilijk voor haar is om me zomaar ergens achter te laten. Maar mama ik ben al best wel groot hoor en na een paar uurtjes kom je mij toch weer ophalen en dan zal ik jou eens lekker verknuffen zodat je niet meer verdrietig bent....

.